Kilka godzin z... Broken Age

Wpis opublikowany przez lubro Styczeń 26, 2014

634 wyświetleń

Miałem rację. Kickstarter Tima Schafera związany z Double Fine Adventure okazał się oszustwem. Nie chodzi tylko o czas realizacji i zmianę charakteru projektu na epizodyczny, ale również o sam końcowy produkt. W marcu 2012 roku dołożyłem się bowiem do "klasycznej przygodówki point&click". Byłem w delikatnym szoku, kiedy się okazało, że zamiast czegoś na wzór tradycyjnych gier przygodowych od LucasArts dostałem produkcję maksymalnie uproszczoną, wypraną z interakcji i przypominającą raczej The Walking Dead od Telltale. Dziwi mnie to tym bardziej, że wiele growych portali ogłosiło Broken Age powrotem do Złotej Ery gatunku.

W tym wszystkim najbardziej wstrząsnęło mną to, że Broken Age dzięki temu działa. Double Fine skupiło się na rzeczach, które potrafią robić, czyli na humorze, postaciach, dialogach i stylu graficznych. Pozostałe elementy, które nigdy nie były ich mocną stroną, są odłożone na drugi plan. Chodzi tutaj zwłaszcza o ogólną opowiedzianą historię i mechanikę. Broken Age nie ma nic wspólnego z tradycyjnymi przygodówkami. Nie ma nadmiernego kombinowania z przedmiotami, każdy ekran ma tylko kilka interaktywnych miejsc, a łamigłówki nie istnieją.

W jednym Tim Schafer nie kłamał. Dostarczył bowiem grę, którą pokochałem z tego samego powodu, dla którego uwielbiam inne wczesne gry Schafera. The Secret of Monkey Island czy Grim Fandango pamiętam ze względu na świat i postacie. Często nielogiczne zagadki istniały tylko jako elementy wypełniające przestrzeń pomiędzy dialogami. W Broken Age przypomina raczej Full Throttle. Jest interaktywnym zbiorem żartów i gagów.

Gra parodiuje klasyczne przygodówki. Przypomina nam jakimi absurdami nas karmiono w starszych point&click. Początek historii Shaya stawia bohatera przed kilkoma wyzwaniami, w których musi m.in. uratować zaatakowany statek. Żartem jest tutaj to, że te misje są śmiesznie proste i są tylko podstawą do kolejnych uroczych żartów. Po dotarciu na statek okazuje się bowiem, że wszystkie elementy otoczenia to atrapy, a załoga została zaatakowana przez... przytulające się istoty. Te misje są najnudniejszym (choć czarującym) fragmentem gry. O to w Broken Age chodzi. To gra, która stara się udowodnić, że to nie dla wymuszonych łamigłówek graliśmy kiedyś w przygodówki.

Jedyne co mnie rozczarowało to fakt, że gry jest mało. Nie mam nic przeciwko krótkim produkcjom na 2-3 godziny, ale chciałbym dłużej się z Broken Age pobawić. Gra ma ogromną ilość lokacji, które jednak są w dużym stopniu puste. Brakowało mi większej ilości pasywnej interakcji. Chciałbym wszystkiego dotknąć i posłuchać dodatkowych dialogów. W tym miejscu akurat brakuje mi klasycznego podejścia. W tradycyjnych point&click gracz miał możliwość kliknięcia w każdy mały przedmiot. Jeśli drugi akt faktycznie będzie krótszy to już teraz jestem pewien, że pozostanę rozczarowany. Tym bardziej, że przebieg wydarzeń można chyba już teraz łatwo przewidzieć.

Broken Age to z jednej strony nauczka, żeby nie wierzyć we wszystko co piszą twórcy zbierający pieniądze na Kickstarterze. Z drugiej jednak strony z tego niewinnego kłamstewka wyszło coś lepszego niż "klasyczna przygodówka w stylu LucasArts". Broken Age to najdoskonalszy przejaw współczesnej gry przygodowej i to takie produkcje LucasArts robiłoby dzisiaj.