Wpis opublikowany przez bielik42
1035 wyświetleń
Podążając za... braćmi Coen cz. III - W sosnowym lesie (?Ścieżka strachu?)
Ścieżka strachu/Miller?s Crossing
Występują: Jon Polito, J.E. Freeman, Al. Mancini, Gabriel Byrne, John Turturro, Steve Buscemi
Filmów gangsterskich ci u nas dostatek! ? z uśmiechem zapewnią miłośnicy kina amerykańskiego. Bo i jak tu narzekać, gdy Coppola tworzy ?Ojca Chrzestnego?, Scorsese ?Gangi Nowego Jorku?, a Sergio Leone ?Dawno temu w Ameryce?? Bez wątpienia tego typu filmy zawsze cieszyły się dużą popularnością, więc i bracia Coen postanowili spróbować swych sił w tej dyscyplinie filmowej. A dziecko tych prób jest znów dziwaczne.
Rzecz się dzieje w nieokreślonym miasteczku amerykańskim za czasów prohibicji. W mieście we względnym spokoju żyją dwie rodziny mafijne ? dominująca mafia Leo O?Banniona (Albert Finney) oraz nieco mniejsza rodzina, lecz dowodzona przez charyzmatycznego Johnnego Caspara (Jon Polito). Pomiędzy tymi dwoma dochodzi do małego nieporozumienia, gdy okazuje się, że brat kochanicy Leo oszukiwał poważnie Caspara. Zdenerwowany tym czynem Caspar pragnie odwetu, na co Leo nie może się zgodzić. Wszystko próbuje złagodzić cyniczny doradca Leo - Tom Regan (Gabriel Byrne), którego właściwie możemy określić głównym bohaterem. Dodajmy do tego wszystkiego fakt, że Tom również pragnie kochanicy Leo, a ona w jakiś sposób pragnie jego. Na ulicy ginie jeden z ludzi dominującej rodziny, a lawina zdarzeń i tragedii powoli zaczyna zyskiwać na prędkości.
Jak więc widać ? fabuła jest rozległa, wielowątkowa i pełna barwnych postaci. Wśród postaci drugoplanowych szczególnie wyróżnia się John Turturro i Steve Buscemi (McDormand też się pojawia). Również do ról pierwszoplanowych nie mam żadnych zarzutów ? Byrne niemal nie zmienia wyrazu twarzy, Polito pięknie lawiruje pomiędzy władczym zdecydowaniem, a zdenerwowanym rozkojarzeniem, a Finney po prostu urodził się do roli mafijnego bossa. Ceonowie ponownie bawią się z nami opowiadając gawędę, więc i w filmie natrafimy na całą masę ciekawych, lub po prostu niezwykle oryginalnych scen. Szukanie trupa w lesie, atak na posiadłość Leo, najazdy policji (która jest tu niezwykle sprzedajna) to tylko niektóre z wielu atrakcji.
Niestety nie jest to produkcja pozbawiona wad ? sceny z Reganem i jego ukochaną są niezwykle zapętlone emocjonalnie i właściwie nie wiadomo, co dokładnie łączy tych dwoje poza instynktownym pożądaniem. Rola Turturro jest świetna, ale ciężko uwierzyć, by ktokolwiek był na tyle głupi, by dokonać tego, co on w tym filmie. Nie mam za to zarzutów do scen walki ? strzelaniny są zrobione z pazurem i humorem, wyróżniając się na tle pozostałych filmów gangsterskich skalą ? tu całe ulice do siebie strzelają. Duet reżyserski sprawnie buduje napięcie w poszczególnych ujęciach, ukazując nam morderstwa ważniejszych osób z różnych ujęć i perspektyw, co nadaje filmowi szybkości. A ta jest tu potrzebna, bo niektóre sceny są wybitnie przegadane, a w ich czasie nic mnie przy filmie nie trzymało. Nie zrozumcie mnie źle ? dialogi są w porządku, ale ich kadrowanie i czas, patrząc na ilość potyczek i wystrzałów, jest stanowczo za długi. I siedzimy, patrząc jak bohater dopala papierosa ? dopiero wtedy coś zacznie się dziać.
?Ścieżka strachu? jest ciekawym eksperymentem gatunkowym, ale nie jest też czymś nadzwyczaj wybitnym. Bracia Coen nigdy więcej do tego gatunku nie powrócili, a jeżeli już tworzyli coś o gangsterach (vide ?Ladykillers?), to robili to z komediowym zacięciem. Gawęda gawędą, ale zaciekawić widza to oni potrafią głównie dowcipem, albo oryginalną wizją świata i ukrytym znaczeniem. Tak więc opisywany tu film jest dziełem sprawnych rzemieślników. Znów, chciałoby się rzec. Na szczęście później ich filmy pięły się coraz wyżej i wyżej, tworząc własny styl, którego nikt podrobić nie może.
Zwiastun
1 komentarz
Rekomendowane komentarze