Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że próbowałem - naprawdę próbowałem - pójść na rękę zwolennikom akcji i podejmowałem próby nagrania misji w celu wrzucenia linka na YouTube. Niestety, darmowe programy albo mają wbudowane ograniczniki (np. tylko dziesięć minut akcji), albo się tak fatalne (np. kiepska jakość obrazu), że nie ma sensu z nich korzystać. Szkoda, bo Frozen Synapse ma wbudowaną opcję powtórek, które można od razu zamieszczać na YouTube i wtedy można odcenić różnicę między powtórką złożonej z "czystej" akcji i grą, zawierającą cały proces decyzyjny.

Początkowo chciałem sporządzić After Action Report z jednej tylko misji, ale ostatecznie zdecydowałem, że machnę całą kampanię. To znaczy: tyle, na ile gra mi pozwoli przy moich osiągnięciach (do oblokowania niektórych scenariuszy potrzeba bardzo wysokiego wyniku). W dzisiejszym odcinku zaprezentuję Drugą Bitwę o Charków, która jest pierwszym - i jedynym - możliwym scenariuszem do rozegrania na początku niemieckiej kampanii.

UWAGA: Zrzuty pokazują początek bądź koniec tury każdego z graczy (oczywiście, ja gram przeciwko AI, choć nic nie stoi na przeszkodzie, żeby dany scenariusz rozegrać z inną żywą osobą) - oznacza to CAŁOŚĆ ruchów. Radzę wziąć to pod uwagę podczas oglądania screenshotów.

Front Wschodni, 1942 - 17 maja, Charków

Druga Bitwa o Charków

Ofensywa Armii Czerwonej doprowadziła do zajęcia głównego szlaku logistycznego z Zaporoża. Rosyjska 6 Dywizja Kawalerii znajduje się zaledwie 60 kilometrów na wschód od Połtawy. Radzieckie czołgi stanęły pod Charkowem. Armie 57-ma (południowo-zachodnia) i 9-ta (południowo-wschodnia, bliżej drogi Stalino-Izjum) zajęły pozycje obronne na drodze prowadzącej do miasta. Grupa Armii Południe została przecięta na pół. Z północy miastu zagraża 22 korpus pancerny wraz z oddziałami należącymi do 28-ej Armii, które kilka dni wcześniej odepchnęły niemiecką piechotę z dala od rzeki. Szczęśliwie dla Wehrmachtu 6-ta Armia zdołała zatrzymać natarcie przeciwnika, zanim przeciął on drogę Białogród-Charków. Miastu grozi okrążenie z obu stron. Zbiegają się w nim wszystkie drogi z całego regionu. Jeżeli Charków padnie, wysunięte oddziały Grupy Armii von Kleista zostaną zmuszone do odwrotu za Doniec i podjęcia próby wyrwania się z okrążenia. Oberkommando des Heeres wydało rozkaz zajęcia Izjum, Kupiańska i Olchowatki.

Ważą się losy niemieckiej ofensywy na Ukrainie.

Niemieckie plany kontrofensywy pod Charkowem

Głównodowodzący Grupy Armii Środek, feldmarszałek Fedor von Bock, zdecydował, że kluczem do sukcesu okaże się uderzenie pancerne 1-ej Armii Pancernej na północy i dwóch Dywizji Pancernych - 14-tej oraz 16-tej - z południa. Celem pierwszej grupy było stworzenie wyłomu na drodze do Izjum i zagrożenie radzieckiej przeprawie z drugiej strony rzeki. Gdyby manewr się powiódł radziecki marszałek Siemon Timoszenko musiałby wydać rozkaz przerwania uderzenia w kierunku Charków-Białogród celem zabezpieczenia mostu - będącego jedyną drogą przerzutu zaopatrzenia przez Doniec, gdyż most pod samym Białogrodem znajdował się w rękach niemieckich - albo pozostawić odsłonięte tyły na pastwę pancernych kolumn von Bocka. Druga grupa miała tylko jedno zadanie: przejąć most nieopodal Izjum i utrzymać się. Bez tego mostu niemożliwe było zaopatrywanie całej południowej grupy wojsk radzieckich znajdującej się w Łuku Izjumskim. Kluczowe dla udanej kontrofensywy było osłonięcie Charkowa. Na północy dwie dywizje piechoty (57-ma i 75-ta) otrzymały rozkaz wycofania się za rzekę i wysadzenia mostu, celem zabezpieczenia północnego odcinka linii frontu.

17 maja, 1942. (Tura 1, P1.)

Początek niemieckiej kontrofensywy w rejonie Charkowa

Dzień rozpoczął się porannym uderzeniem 294-tej Dywizji Piechoty Johannesa Blocka na wysunięte oddziały 28-ej Armii, znajdujące się najbliżej Charkowa. Atak skończył się masakrą, zginęło ponad 75% żołnierzy. Jednostka musiała zostać wycofana z linii frontu. Straty po stronie przeciwnej określono jako "minimalne". W linii obronnej powstała wyrwa. Generał Friedrich von Paulus, dowódca 6-tej Armii, rozkazał przerzucenie dwóch dywizji piechoty znajdujących się za rzeką do zagrożonego rejonu i wypchnięcie radzieckiej piechoty za rzekę. W wyniku szeregu potyczek oraz skumulowanych działań niemieckich oddziałów na północnym odcinku rosyjska jednostka została dosłownie zmieciona z powierzchni ziemi, a druga doznała znacznych strat, tracąc jedną trzecią stanu osobowego. Najbardziej wysunięte na północ niemieckie oddziały wycofały się za rzekę, do Białogrodu, i próbowały wysadzić most, żeby uniemożliwić przeciwnikowi ewentualne natarcie oraz przerzucenie sił przez Doniec. Niestety, detonacja ładunków nie powiodła się.

Kontratak 1-szej Armii Pancernej

W centrum von Kleist podjął próbę przełamania obrony na drodze prowadzącej do Izjum. Natrafił na dobrze okopane i wyposażone w 45 milimetrowe działa M-42 sowieckie dywizje 38-ej Armii. Obfite deszcze sprawiły, ze czołgi grzęzły w błocie podczas natarcia, a Luftwaffe nie było w stanie skutecznie wspierać działań jednostek naziemnych. Pomimo kilku dni ciężkich walk żołnierze Armii Czerwonej trzymali się dzielnie, nie opuszczając pozycji. Połączone wysiłki niemieckich czołgów i lotnictwa sprawiły jednak, że na wąskim, 20-kilometrowym odcinku możliwe było dokonanie wyrwy siłami piechoty, gdyż okopy radzieckiej piechoty zostały w większości zniszczone lub zdobyte, a ona sama straciła połowę swego stanu liczebnego i prawie wszystkie działa przeciwpancerne. Dowódca 71-szej Dywizji Piechoty, Alexander von Hartmann, relacjonował potem: "Ruszyliśmy do ataku, ale natknęliśmy się na zacięty opór. Walka jaka się wywiązała była jedną z najcięższych, z jaką zetknęła się dotąd nasza jednostka. Część naszych plutonów została wybita do nogi". Żołnierze von Hartmanna nie zdołali się przebić i musieli się wycofać ponosząc potworne straty. Chcąc za wszelką cenę dokonać wyłomu w linii frontu 38-ej Armii i otworzyć przejście Paulus dostał rozkaz rzucenia do walki dywizji piechoty stacjonującej na południe od Charkowa. 62-ga Dywizja Piechoty wykonała zadanie - szlak na Izjum stanął otworem.

Natarcie na most pod Izjum

Na południu piesze oddziały Wehrmachtu zniszczyły dywizje zabezpieczające lewą flankę 9-tej Armii. W lukę wdarły się dwie dywizje pancerne i jedna zmotoryzowana, zmuszając radziecką kawalerię do oddania pozycji. Cała południo-zachodnia grupa Frontu Południowo-Zachodniego została odcięta od zaopatrzenia. Niemieccy żołnierze otrzymali rozkaz okopania się na drodze na północ od Zaporoża, celem zabezpieczenia własnego szlaku komunikacyjnego. Rumuńskie oddziały na południe od Połtawy otoczyły i zniszczyły oddaloną 6-ta Dywizję Kawalerii. Niemiecko-węgierskie dywizje w lesie pod Charkowem dostały rozkaz okopania się: jeżeli rosyjskie korpusy czołgowe zdecydują się zająć miasto, najpierw będą musiały się ich pozbyć. W samym Charkowie pozycję zajęła 168-ma Dywizja Piechoty, dowodzona przez generała dywizji, Dietricha Kraissa.

Sytuacja nie wygląda najlepiej - jeżeli Rosjanie odzyskają kontrolę nad mostem na Dońcu pod Izjum, to połowa czołgów na południowym odcinku frontu dostanie się w okrążenie, a przeciwnik odzyska dostęp do zaopatrzenia. Jeśli radzieckie czołgi uderzą na północny-zachód, odcinając oba północno-zachodnie szlaki, a oddziały znajdujące się na północy przetną szlak Białogród-Charków, wtedy prawie cała północna część Grupy Armii Środek znajdzie się w okrążeniu. Zdecydowane uderzenie na południu może doprowadzić do zajęcia przez Timoszenkę mostu na Dnieprze, pozbawiając zapasów całą południową część niemieckich sił. Jeżeli...

PS:

Dajcie znak czy wolicie obecny format, czy może chcielibyście trochę dłuższy odcinek (np. tury obu graczy, itp.), albo nawet całą bitwę.

Recenzję gry można znaleźć tutaj.

UPDATE: Udało mi się stworzyć animację, która obrazuje ruch oddziałów niemieckich w tej turze: