Występują: Mel Brooks, Madeline Kahn, Cloris Lechman, Harvey Korman, Ron Carey

1977 rok ? trzy lata przed śmiercią wielkiego reżysera Alfreda Hitchcocka, a także dokładnie rok po premierze jego ostatniego dzieła. Również w tym roku na świat wyszedł swoistego rodzaju hołd dla mistrza suspensu, w reżyserii samego Mela Brooksa. ?Lęk wysokości? zamyka najbardziej płodne w filmy dziesięciolecie całego życia tego reżysera wybitnie idiotycznych i pociesznych komedii. Czy warto sprawdzić jakość tego ?pożegnania??

What a dramatic airport.

?Lęk wysokości? jest hołdem dla całej twórczości Hitchcocka, którą to Brooks, jak i cały świat, niezwykle cenił. Choć kondycja brytyjskiego reżysera horrorów była już wtedy nienajlepsza, to Mel Brooks wcale nie zmienił swego zwyczaju, i jak to zwykle do filmu podchodził, tak i do tego podszedł ? na niepoważnie. Nie ma w tym filmie ani krztyny złośliwości czy drażniącego wytykania palcem błędów innych filmów, co bardzo się ceni w dziełach satyrycznych tego kalibru. Brooks postanowił zastosować się do wszelkich zaleceń mistrza, poza tym jedynym ? publika zamiast moczyć siedzenia w kinie ze strachu, będzie to robiła ze śmiechu. I w ten sposób powstał ?Lęk wysokości?.

This sing is unlisted!

Zaczyna się więc zgodnie z hitchcockową mantrą ? ?Film winien zacząć się od trzęsienia ziemi?, a więc Mel Brooks stworzył (za)trzęsienie gagów. Wpierw w rytm dramatycznie pociąganych smyczków (motyw przewodni ?Psychozy? jest aż nazbyt oczywisty) obserwujemy lądujący samolot, z którego na trzęsących się nogach wychodzi nasz bohater ? Dr Richard H. Thorndyke (Mel Brooks). W tym samym momencie złowrogo wyszczerzona staruszka, stojąca za tłumem oczekujących, podnosi wysoko tajemniczy przedmiot, sapiąc przy tym głośno i groźnie, by po chwili rzucić się z miłością do przybyłego samolotem męża To nie koniec niespodzianek na lotnisku, ale nie chcę wam ich zdradzać, bo to przecież część zabawy, nieprawdaż?

I?ll let you wear my underwear.

Następnie Richard wreszcie odnajduje swojego szofera Brophy?ego (Ron Carey), by wraz z nim udać się do luksusowego szpitala dla psychicznie chorych, gdzie nasz bohater będzie zajmował stanowisko dowodzące, gdyż jego poprzednik odszedł z tego świata w bardzo tajemniczy sposób. Na miejscu poznaje wyjątkowo surową siostrę Diesel (Cloris Lechman) i podejrzanie uprzejmego doktora Charlesa Montage (Harvey Korman). Ta para wyraźnie coś ukrywa, ale nie to jest teraz najważniejszym zmartwieniem Richarda, trzeba bowiem obejrzeć cały kompleks. Miłą niespodzianką jest obecność profesora Lillolmana ? dawnego wykładowcy Richarda. Lillolman również wydaje się wiedzieć coś niepokojącego o tym miejscu. W trakcie rozmowy z profesorem na jaw wychodzi największy strach Richarda ? tytułowy lęk wysokości, odgrywający w filmie dość ważną rolę. Pytań i postaci z czasem pojawia się coraz więcej, by ostatecznie zakończyć wszelkie wątpliwości w dramatycznej scenie kulminacyjnej ? wypisz wymaluj Hitchcock. Tyle, że w stroju klauna.

Listen Mister, I don?t go for this sort of thing.

Jest więc tajemnica, fałszywy zausznicy, człowiek w nowym otoczeniu, zupełnie mu nieznanym. Jest też piękna kobieta (znów Madeline Kahn!) i odrażający morderca. Czego jeszcze trzeba? Prawdopodobnie czegoś charakterystycznego, czyli charakterystycznie Brooksowej parodii. W tym tytule dominują nawiązania i przeróbki kultowych scen z filmów Hitchcocka. I tak Richard biorąc prysznic zostaje zaatakowany gazetą przez znerwicowanego boya hotelowego (patrz ?Psychoza?), a znów siedząc w parku nasz bohater ze zdziwieniem obserwuje tłoczące się na pobliskim placu zabaw ptaszyska, które następnie pięknie go ?dekorują? (?Ptaki?), a przykłady można mnożyć i mnożyć? Samo zachowanie bohaterów (pierwsza pełna rola pierwszoplanowa Mela Brooksa, nie licząc niemego ?Niemego Filmu?) jest wspaniale oddaną karykaturą postaci z filmów Hitchcocka. Rolami dominującymi w tym filmie są bez wątpienia pielęgniarka Disel i jej kochanek Montage. Scena z ?leczeniem? chorego psychicznie pacjenta w wykonaniu Montage to prawdziwa perełka komediowa. Muzyka nastrojowa, napędzająca niezłego stracha to też jeden z większych atutów tego filmu.

It?s for dip!

I choć wszystko wydaje się być na swoim miejscu, to jednak trzeba stanowczo stwierdzić, że najlepiej przy ?Lęku wysokości? będą się bawić znawcy twórczości Hitchcocka. Nie powinno to nikogo dziwić, bo przecież właśnie w tym celu został on stworzony, ale również i przez to nie zawiera w sobie typowych dla Mela Brooksa idiotycznych scen, przesiąkniętych absurdalnym pomysłem i wykonaniem, jak - daleko nie szukając ? ucieczka z niebezpiecznej sytuacji w ?Płonących siodłach?. Naprawdę brakowało mi tu czegoś, co by mnie bardziej zaangażowało do oglądania. Fakt faktem osobiście jeszcze nie miałem styczności z wszystkimi filmami mistrza grozy, więc zapewne całego humoru ?Lęku wysokości? nie doceniam, ale to wciąż nie jest usprawiedliwienie, bowiem ten film zwyczajnie wydaje się być przegadany. Niestety. Jeżeli więc znacie Hitchcocka nie tylko z ?Psychozy?, czy z najnowszego filmu ?Hitchcock? z Hopkinsem, to bez wątpienia powinniście ?Lęk wysokości? zobaczyć. Jeśli zaś twórczość tego pana jest dla was zagadką ? oglądajcie tylko, jeżeli jesteście spragnieni humoru Brooksa, ale lepiej ten głód zaspokajają inne jego filmy?

Zwiastun