Wpis opublikowany przez LaserGhost
1255 wyświetleń
Dawno, dawno temu - czyli jakieś 10 lat temu - CD-Action w przypływie kreatywności dodało do czasopisma film na VCD - Godzilla 2000 (znany też jako Godzilla 2000: Millennium). Można spokojnie założyć, że dla wielu czytelników był to pierwszy kontakt z ideą filmów sci-fi o ogromnych potworach, siejących zniszczenie i walczących zarówno z ludźmi, jak i podobnymi sobie kreaturami. Być może część z Was była na - moim zdaniem fantastycznym - filmie Pacific Rim, który eskplorował podobną koncepcję ogromnych potworów będących obijanymi ku uciesze gawiedzi.
I po co ja o tym wszystkim piszę? Bo po pierwsze - taki już mam styl, babes, a po drugie - Gaurodan jest jawnie inspirowany tymi filmami. Locomalito, będąc geniuszem jakim on jest, po raz kolejny zręcznie zmiksował dwa proste pomysły - tu: stare filmy o monstrach i gry arcade z połowy lat '80 - by stworzyć następny hit arcade.
Ludzie zapomnieli o legendzie o pojedynku dwóch bestii - Gaurodana, ptaka gromu, i Guayoty, bestii ognia. Wiele stuleci temu potwory te stoczyły walkę o władzę, ale czas zatarł ślady po tej bitwie. Teraz, po serii trzęsień ziemi, ludzie odnaleźli na dnie Atlantyku dziwne jajo. I gdy to zostaje zabrane do badań, z góry Tindaya na Wyspach Kanaryjskich pęka i wytacza się z niej jeszcze jedno jajo. Wykluwa się z niego Gaurodan, strażnik Ziemi i ostatnia szansa ludzkości w walce z mitycznym potworem. Tyle że ludzkość wcale o tym nie wie...
Gaurodan to scrollowana strzelanka 2D, bardzo przypominająca Choplifter, z elementami demolki żywcem wyjętymi z Rampage. Sterujemy tytułowym ptaszyskiem, walcząc z armią pod postacią czołgów, helikopterów, samolotów i naziemnych działek. Przeciwko temu Gaurodan ma emitowane z paszczy wiązki... czegoś, co pomaga przeżyć w zatrutym ołowiem i rakietami otoczeniu. Nasz latający kaiju ma kilka punktów życia, co pozwala mu częściowo przeżyć ostrzał, ale i tak bez power-up'ów może być ciężko. Te zdobywamy niszcząc co popadnie - najczęściej rozmaite budynki i konstrukcje, które potraktowane ostrzałem okazyjnie wyplują jakiś bonus pod postacią dodatkowych punktów, jednego punktu życia czy chwilowego wzmocnienia broni Gaurodana. Ale i tak jest ciężko. Locomalito po raz kolejny daje grę, która wymaga solidnego treningu by ją skończyć. 11 krótkich poziomów wystarcza na mniej niż pół godziny gry, ale możecie zapomnieć że zobaczycie drugą ich połowę bez co najmniej kilkukrotnego spotkania ekranu "Game Over".
Każdy z etapów to kilka ekranów, na których toczy się piekło rozgrywki. Już po kilkunastu sekundach robi się gęsto od pocisków i latających maszyn, a bezlitosny licznik u góry ekranu nie pozwala na robienie zbędnych podchodów. Część trudności leży w samym Gaurodanie - ma on trudności z strzelaniem pionowo w dół, a zawiśnięcie w powietrzu nad celem jest i trudne, i niebezpieczne.
Grafika to kolejny pokaz możliwości Hiszpana. Jest perfekcyjna niemal do piksela w oddaniu "klimatu" gierek z połowy lat '80. Muzyka to też popis umiejętności stałego "kolaboranta" w odtwarzaniu gier z minionej epoki, Gryzor87. Krótkie, bojowe, syntetyczne nutki (stworzone w formacie TFE) dają dobre tło do walki z niesprawiedliwymi ludźmi, i nie tylko. Okładkę i plakat namalował zwyczajowo nasz rodak, Marek Barej.
Mogę tylko polecić Gaurodana zarówno miłośnikom gier arcade, jak i tym szukając krótkiego, intensywnego sprawdzianu umiejętności w zręcznościówkach. Locomalito rulez!
8 komentarzy
Rekomendowane komentarze