Entry posted by Demonir
953 views
No, nareszcie skończyłem tę książkę. Zajęło mi to tyle czasy nie dlatego, że powieść Szczepana Twradocha jest kiepska, po prostu czytanie szło mi ostatnio jak krew z nosa, jak gra naszym piłkarzom, jak znalezienie zgody w sejmie czy próby zapowiedzenia nowego half-life'a.
Akcja Morfiny rozgrywa się po tym jak nasze wojska poniosły porażkę w kampanii wrześniowej, w okupowanej przez Niemców Warszawie. Gdy czytelnik widzi w jednym zdaniu: Warszawa, Niemcy i okupacja, od razu wie, że wkradnie się i konspiracja. Jeżeli tak pomyśleliście, to uwaga... Brawo, macie racje! Jednak, jeżeli myślicie także ?walka podziemna, taaa... czytałem Kamienie na szaniec!? i chcecie poznać kolejną historie młodych lub nie młodych polskich patriotów gotowych oddać życie za ojczyznę, to nie do końca Twardoch wam to zaserwuje.
Po pierwsze: bohater. Imć Konstant Willemann ma żonę i syna, których kocha, jest żołnierzem Rzeczpospolitej, ułanem w 9 pułku szwoleżerów. Jakby tego było mało, zdradza żonę, często odwiedza prostytutki, uczestniczy w imprezach, nadużywa alkoholu, kokainy i, co najważniejsze, morfiny. Konstanty nie jest też wzorem patriotyzmu. Rozdarty między pochodzeniem, a polskością, którą nakazała mu wyznawać matka, żyje i walczy dla narodu, który nie jest zupełnie jego narodem. Jednak główny bohater nie rozpacza, do życia i kwestii tożsamości często podchodzi z cynizmem lub udawaną obojętnością, nie zawraca sobie głowy wielkimi, filozoficznymi zagadkami ludzkości, mimo tego wciąż jest rozdarty i nie może znaleźć sobie miejsca w kraju pod okupacją narodowości do której częściowo przynależy, choć tak niedawno z nimi walczył.
Jedną z najciekawszych rzeczy w Morfinie jest narracja. Dynamiczna, często dla tej dynamiki pozbawiona znaków interpunkcyjnych, pokazana z punktu widzenia Konstantego, to jego oczami poznajemy świat, ludzi, są oni tymi jakimi widzi ich bohater, a nie jakimi są w istocie. I ten obraz szybko przechodzi w ten widziany przez tajemniczą zjawę, urojenie towarzyszące protagoniście, wyjaśniające kilka spraw, które normalnie wprowadziłby trzecioosobowy narrator.
Dzieło Twardocha jest też kolejnym z tych pokazujących rzeczywistość jak najbardziej wierną, dla niektórych antypolską. Nie ma więc wychwalania heroicznej obrony i chociaż jest pełne ideałów podziemie, to nie są to wielcy ludzie, na których chce się wzorować i brać za autorytety.
No i nie można zapomnieć o linii fabularnej, która po odebraniu ciekawej narracji wypada prosto. Jednak i w tym jest metoda. Najważniejsze nie są zwroty akcji i pędząca fabuła, bo nie tak ważne jest co robi Konstanty, a kim jest. Nie znaczy to, że czyny przez niego dokonywane są bez znaczenia. Okrucieństwa i podłości budują obraz antybohatera, na którym jednak może człowiekowi zależeć, gdyż jest on aż nadto ludzki.
Wciąż można uważać, że to przesadna kombinacja i przerost formy nad treścią i to wszystko ma za zadanie tylko nadać głębi często trywialnej historii. Czytając Morfinę łatwo dojść do wniosku, że książka ta się nie podoba, ale mimo tego, naprawdę warto ją przeczytać, choćby z ciekawości.
4 Comments
Recommended Comments