Wpis opublikowany przez Demonir
1650 wyświetleń
Opowieści ze świata Wiedźmina, nie są wbrew oczekiwaniu rzeszy fanatyków, kolejnym tomem opowiadań napisanych przez Andrzej Sapkowskiego. Ta antologia nie jest bowiem stworzona przez AS-a, ani nawet pisana z jego udziałem lub pod jego nadzorem. Opowieści... to wyraz uznania dla najpopularniejszego polskiego pisarza fantasy.
Hooouuuu! Hooouuu! Hou!
Zbiór obejmuje osiem opowiadań- cztery napisane rękami Rosjan(i Rosjanki) i cztery Ukraińców, bo tak się składa, że u naszych wschodnich sąsiadów, proza Sapkowskiego jest bardzo popularna. Niektórzy twierdzą, że nawet bardziej niż u nas. Jednak autorzy nawet nie próbowali kopiować stylu polskiego pisarza, ani tworzyć opowieści, próbujących wpisać się w kanon jako kolejne przygody Geralta i spółki. Zamiast tego każdy stworzył coś swojego, czasami bliskiego klimatom znanym z opowiadań i powieści o wiedźminie, lecz sporo miejsca zajmują dzieła całkowicie od tego klimatu odbiegające.
Czekajcie, klienty!
Jednym z plusów antologii jest to, że uniknięto w niej wpadek, jakie często zdarzają się w pracach zbiorowych, czyli sporadycznych babolków, wciśniętych na siłę do publikacji, aby zapchać jak najwięcej miejsca. W Opowieściach... nie uświadczymy opowiadań tragicznie złych. Najgorszym dziełem jest pierwsze, które nam dane będzie przeczytać czyli Ballada o smoku, w której wiedźmin się nie pojawia, zamiast niego, pierwsze skrzypce(tfu! Pierwszą lutnię!) gra Jaskier. Całość idzie mało odkrywczą ścieżką i kończy się tak niespodziewanie, co kiepsko.
W tej też historyjce widać, jak różni się przyjęcie prozy Sapkowskiego wśród nas- Polaków, i czytelników rosyjskojęzycznych, dla których od Geratla ciekawszy jest jego przyjaciel, bard. A najciekawszym konceptem, nie jest świat bez jednoznacznego podziału na dobro i zło, ani fabuła, ale pomysł łączenia światów, czyli Koniunkcji Sfer.
Wnet wam pójdzie w pięty!
Jaskier pojawia się jeszcze w dwóch opowiadaniach. Jednym, będącym dopełnieniem historii stworzonej przez Sapkowskiego w Trochę poświęcenia, gdzie autorka pokazuje dalsze losy minstrelki Essi Daven, którą życie zaprowadziło do miasta zakatowanego przez plagę catriony(lokalnej dżumy). Jednak podczas tej historii nie mamy do czynienia z przełożoną na warunki fantastyczne adaptacją Dżumy, Camusa. Kolejną ciekawą rzeczą w Lutni, i to wszystko(bo tak nazywa się chwilowo omawiane opowiadanie), jest częściowo personalizowania narracja, kiedy jest nam dane poznać o czym myśli Jaskier, który często zamiast o aktualnych wydarzeniach, w głowie układa wersy do ballad i szuka odpowiednich rymów.
Następne opowiadanko z bardem to już coś co najbardziej kojarzy mi się z fanfikiem. Jest to kolejna przygoda Jaskra i Geralta, zmierzających na turniej bardów(Jednooki Orfeusz). Dużo w tym humoru i lekkiej rozrywki.
Rozleci się ten burdel
Dalej jest długie(najdłuższe) opowiadanie Wesoły, naiwny i bez serca, o pewnym wiedźminie o imieniu Stefan, zwany Żurawiem, który musi rozwikłać tajemnice znikających dzieci. Bardzo fajnie i przyjemnie się to czyta. Potem jest coś zupełnie nie w świecie Wiedźmina(Barwy braterstwa), to znaczy, jest wiedźmin, jest Geralt, ale nie ten sam i nie poluje on na potwory, a na zbuntowane maszyny. To jedno z opowiadań z cyklu Wiedźmin z Wielkiego Kijowa. Niby też dobrze się czyta, ale czuć, że autor potraktował to jako zajawkę, przed tym co zaproponował nam w wspomnianym cyklu, więc dostajemy co prawda dobrego czasołmilacza, ale zagadka w nim jest tak prosta, a rozwiązanie jej jest takie, że naprawdę szału ni ma, ni nawet jakiegokolwiek pozytywnego wrażenia o końcówce.
Aż po fundamenty!
Warto zatrzymać się jeszcze przy jednej historii, a mianowicie przy Okupantach, Aleksandra Zołotko, będącym najmniej(a właściwie wcale) nawiązującym dziełem do świata Wiedźmina w całym zbiorze. Głównym bohaterem Okupantów jest żołnierz, który w 1981 roku przybywa do Polski, gdzie ma służyć w jednostce wojsk radzieckich stacjonujących pod Legnicą. Gdyby to opowiadanie dostał w swoje ręce jakiś polityk z Pewnej Partii Politycznej, już po pierwszym zdaniu zaczął by wrzeszczeć o prowokacji, bo pierwszą rzeczą o której informuje nas narrator jest jego przylot na pokładzie Tupolewa, a dalej jest nawet o brzozach(wciąż w tym samym akapicie!). Najciekawsze a całym opowiadaniu jest spojrzenie na relacje między narodem rosyjskim, polskim i ukraińskim, z wszystkimi niesnaskami między nimi. Autor nie gloryfikuje i nie potępia. No, i pojawia się tajemniczy i elokwentny pan Andrzej z Łodzi.
Hoooouuuu! Hooouuu! Hou!
Odbiór antologii zależy od tego, czego po niej oczekujemy. Nie jest to ani poziom czy styl historii z tomów Ostatnie życzenie i Miecz Przeznaczenia i nie tyle nie sprawdza się jako kolejne opowiadania o wiedźminie i rozszerzenie wiedzy o tym uniwersum, co nie powinno być za coś takiego nawet uważane. Opowieści ze świata Wiedźmina to hołd, i jako hołd sprawdza się bardzo dobrze.
Ocena: 7+
(11)
5 komentarzy
Rekomendowane komentarze