Wpis opublikowany przez otton
2937 wyświetleń
Andrew Ryan, wielki wizjoner Rapture zginął od czerech uderzeń kijem golfowym. Niedługo po tych wydarzeniach Ken Levine, ojciec Bioshocka wycofał się z prac nad opowieścią o losach Eleonory porwanej przez Sophię Lamb, kolejnego zarządcę martwego miasta na dnie oceanu. Po wielu obsunięciach premiery przyszedł czas na dobrą wiadomość. Co takiego się stało? Patrzajcie oto ludzie na horyzont, czyja sylwetka majaczy w tle. Oto syn marnotrawny, wielki wizjoner Ken Levine powrócił do domu niosąc nam kolejnego Bioshocka, tytuł, który nie tylko w bezpardonowy sposób realizuje ideały poprzedników, ale też zostawia gracza z oczami wielkości okręgu o polu równym 3,14 cm (fail: właśnie przed chwilą zdałem sobie sprawę jaki ten okrąg jest mały 
) i rozdziawioną szczęką. Do tego nie pozwala wyzbyć się wrażenia, że oto graliśmy w najlepszą grę w historii.
Na jawie i wśród snów
Ekran spowijają nieprzeniknione ciemności, w tle zaś rozlega się kobiecy głos. ?Bookerze DeWitt czy boisz się Boga?? pyta nas na samym początku Ken Levine. Pytanie to powoduje dreszcz przebiegający po plecach. Czy odczuwasz strach przed Panem Twym, który powróci, by cię zgładzić, a następnie otworzyć przed tobą bramy raju? Booker jednak bardziej boi się Elizabeth. Co takiego jest w tej dziewczynie, co powoduje u niego dreszcze? Może jednak źródło tego strachu jest ukryte gdzieś indziej, może nawet w samym głównym bohaterze. O tym właśnie opowiada Infinite i nieraz daje nam powody, by zwątpić w wymyśloną przez scenarzystów historię. Nie jest to jednak zwątpienie spowodowane niskim poziomem opowieści, ale zgoła odmienne uczucie.
Jest też wreszcie łódka i latarnia. Ta pierwsza jest początkiem całej przygody, druga zaś drogą do miejsca, gdzie można przerwać zaklęty krąg. Nieprzypadkowo bowiem nowy Bioshock nosi podtytuł Infinite. Zacznijmy jednak od sceny, w której Booker zmierza łódką w stronę latarni. Wiosła trzymają kobieta i mężczyzna, którzy mówią coś o spłaceniu długu, jaki Booker zaciągnął. Okup ma stanowić Elizabeth, cudowne dziecko uwięzione na terenie Columbii i uznane przez tamtejszą ludność za wielki dar. Niestety główny bohater wykazuje problemy z pamięcią, co dodatkowo komplikuje całą sprawę. Booker DeWitt, z pozoru główny bohater najnowszego Bioshocka, wysiada w końcu przed latarnią, która w istocie stanowi swoiste przejście do podniebnego miasta.
Oczywiście wszyscy ostrzegali go przed numerem 77 oraz zbyt szybkim zdradzeniem Prorokowi swojej obecności. Jednak od wizyty pod pomnikiem trzech założycieli i przyjęciu chrztu nie mija wiele czasu do chwili, gdy okazuje się, że jednak jesteśmy spodziewanym gościem w tym świecie, możnaby nawet rzec wymiarze. Pierwsza godzina gry (o ile gramy powoli uważnie poszukując wskazówek o naszej misji) to czas pozbawiony jakichkolwiek strzelanin. Odwiedzimy tu głównie festyn, gdzie będziemy mieli okazję choćby przetestować swoje umiejętności strzeleckie, a także poznać pierwszy z ośmiu wigorów. Służy on do opętania przeciwników, by walczyli po naszej stronie, ale też zastępuje hakowanie z poprzednich odsłon i pozwoli nakłonić automaty do wręczenia nam w przypływie miłosierdzia dodatkowych orłów, czyli tutejszej waluty.
Elżbieta i syfon
Główna kobieca bohaterka kampanii nie jest może najwymyślniejszą bronią świata, ale posiada o wiele ważniejszą cechę. Postać ta została wymyślona naprawdę świetnie. Jest też czymś, co odróżnia Infinite od poprzedniczek ? uczucie, że nie jesteśmy sami w tej podróży mając u boku żywego towarzysza. Rola Elizabeth w całej produkcji jest dość niestandardowa ? nie odgrywa roli zwykłego wojaka sterowanego przez AI, który wspiera nas swoim ogniem. Z drugiej strony nie trzeba jej też niańczyć, bronić przed okrutnym światem. To po prostu bardzo przemyślany i znakomicie przeniesiony do gry kompan. Ta drobna osóbka autentycznie zachwyca służąc również jako narzędzie do wywoływania emocji.
Jest taka scena, gdy dowiaduje się o tym, że Booker wcale nie ratuje jej z litości, kieruje nim zwyczajne wyrachowanie i chęć spłacenia własnego długu. Bodajże pierwszy raz jakaś postać w grze się na mnie obraziła. Scena ta potrafi rozłożyć gracza na łopatki umiejętnym graniem na emocjach. Gdy dziewczyna dowiaduje się prawdy o intencjach Bookera ucieka, a gracz czuje się jak (nie przebierając zbytnio w kwiecistych określeniach) podły sukinsyn. Elizabeth ma własną osobowość ukształtowaną przez lata spędzone w wieży pod kontrolą. Jest oczytana, bo jak sama mówi nie miała do roboty nic ciekawszego od czytania. Ponadto właśnie z książek nauczyła się wielu rzeczy takich jak wykorzystywane przez gracza otwieranie zamków. Ma też przyjaciela zwanego Songbirdem, ale po drodze okazuje się, że wcale nie jest tak krwiożerczy na jakiego zapowiadał się w zwiastunach .
Francja, Paryż, Walki?
Gdy zbliża się wymierzona przeciwko Prorokowi rewolucja z Fitzroy na czele nasza towarzyszka pyta nas czy przypadkiem nie będzie tak jak w ?Nędznikach?. W istocie okazuje się jak zwykle, że jedynym skutkiem rewolucji jest to, że tyran strąca tyrana, a następnie sam zasiada na tronie i sprawuje władzę twardą ręką. Etap dotyczący rewolucji stanowi jakby osobną cząstkę całej gry, ale jednocześnie zawiera ważny wątek podróży po światach alternatywnych, który pod koniec okaże się jednym z najważniejszych elementów całej produkcji. Nasza główna rola polega na uzbrojeniu rewolucjonistów, w związku z czym kierujemy się do kowala. Widać, że twórcy mieli pomysł na ten etap: wypełniony jest motywem naginania czasoprzestrzeni. Booker DeWitt nawet staje się w pewnym momencie męczennikiem, który poległ w imię rewolucji, mimo że twardo stoi na ziemi. Cały wątek wydaje się początkowo mocno nielogiczny, ale po wydarzeniach w finale nabiera nowego sensu.
Mamo, obudź się
Podczas przygody przyjdzie nam też obudzić z martwych matkę Elizabeth i odwiedzić dom Comestocka. Oba te momenty są wspaniałe, ale prawdziwy przełom będzie miał miejsce dopiero, gdy ucichną już ostatnie wystrzały. Cała heca z Prorokiem jest tak zbudowana, że ciężko powiedzieć cokolwiek na jej temat bez spoilerów, na takowe zaś jeszcze za wcześnie biorąc pod uwagę, iż tekst publikuję ledwie cztery doby po światowej premierze. W kwestii szanownej nieboszczki los pośle nas na cmentarz, gdzie będzie miała swój początek tajemnica jej zgonu. Cały motyw jest bardzo klimatyczny i zapadający w pamięć, ale pojawia się tu jedno zastrzeżenie z mojej strony. Pojawia się tu pewna walka. Trzy razy taka sama, tyle że w różnych miejscach. Powiedzmy sobie szczerze, że dwa razy za dużo.
Plaz ? wigory
Pod względem mechaniki Infinite jest po prostu starym, dobrym Bioshockiem. Wspomniane już wigory zastąpiły tym razem plazmidy. Ogólnie ich działanie jest bardzo podobne, a zmiany ledwie kosmetyczne. Mamy tu między innymi Elektrycznego Dżokeja (nazwa mówi wszystko) czy też ogniste kule zalewające ogniem przeciwników. Wśród żywiołów pojawia się też opatrzona ośmiornicą woda, która pozwoli opędzić się od natarczywych mieszkańców podniebnego miasta. Pamięta jeszcze ktoś pszczeli rój? Tutaj pobawimy się żądnymi krwi krukami. Warto też wspomnieć o działającej na dwa sposoby tarczy magnetycznej, która nie tylko pozwoli odbić pociski, ale też rozłożyć na ziemi swego rodzaju minę atakującą nieprzyjaciół. Tym razem sterujemy człowiekiem, ale pomyślano też o substytucie dla używanego przez tatuśka wiertła. Tutejsza szarża działa bardzo podobnie, ale w dodatku można ją połączyć z Wierzgającym Koniem, który podbija do góry przeciwników niczym Dante w Devil May Cry.
Jest to tylko jeden z przykładów łączenia ze sobą poszczególnych wigorów. Oczywiście mamy możliwość łączenia ich w kombinację, których także jest osiem, a odkrycie wszystkich jest nagradzane osiągnięciem na Steamie. Może wydawać się, że kombinacji jest stosunkowo niewiele, ale gdy doliczymy do tego broń konwencjonalną oraz pozostałe mechanizmy, młócka staje się naprawdę zróżnicowana. Dość istotną rolę pełnią też tworzone przez Elizabeth wyrwy. Ściślej mówiąc jest to opcja ?wyczarowania? na polu bitwy jednego z dostępnych ulepszeń, które możemy zmieniać w każdej chwili. Jedyny haczyk polega na tym, że w jednym czasie może być aktywny tylko jeden element.
? i nie tylko
W tym wszystkim mamy do wyboru między innymi przysłanie z innego wymiaru nowego ekwipunku, utworzenie barykady, która pozwoli nam ochronić pasek zdrowia przed spadaniem. Bardzo przydatne okazują się też haki pozwalające szybko dobrać się do skóry jednostkom prowadzącym działanie zaczepne z wyższych partycji. Oczywiście można się w pewien sposób ?wycwanić? od walki i zaprosić również wieżyczki ostrzeliwujące wrogów z ziemi lub powietrza (przyczepione do balonów). Ostatnim, znaczącym urozmaiceniem pola bitwy są szyny ułatwiające błyskawiczne przemieszczanie się po lokacjach czy podróż między platformami. Z nich także możemy prowadzić ostrzał. Oczywiście zręczność będzie niezbędna by w pełnym pędzie ściągnąć przeciwników. Czasami też warto odwrócić się do tyłu i skontrolować sytuację, bowiem nie tylko nam wolno przemieszczać się po ?wstęgach? wymyślonych początkowo jako środek błyskawicznego przesyłu towarów. Dla ludzi wymyślono mosty, ale kto by tam się nimi chciał poruszać, nieprawdaż?
Broń palna raczej nie wybija się ponad schemat i jedynym charakterystycznym narzędziem tortur okazuje się Shy-Hook służący głównie do przemieszczania się za pomocą wstęg czy specjalnych zaczepów, ale też pozwalający opędzić się od podchodzących zbyt blisko wyznawców Proroka czy Vox Populi, gdy zabraknie soli (paliwo do wigorów). Dalej pozostają już tylko karabiny, strzelby (jak dla mnie najlepsza broń w całej grze), pistolety i granatniki. Tak naprawdę jednak do szczęścia i urozmaiconej rozwałki nic więcej nie potrzeba.
Znalazł się również element, który trochę skojarzył mi się z serią Diablo. Booker może tym razem pobawić się w modystkę i zmienić noszone ciuchy. Kto obawia się Simsów nie ma się jednak czego obawiać, bo bohatera i tak nie widzimy, a zmiany po prostu się opłacają. Znajdowane po drodze czapki, spodnie czy inne kamizelki po założeniu zaoferują nam rozmaite bonusy w stylu szansy do opętania przeciwnika po uderzeniu opisywanym wyżej hakiem. Za długo byłoby tu rozwodzić się nad każdym usprawnieniem, bo nie pozwala na to dość spora liczba znajdowanych po drodze fantów, ale jako ciekawostkę możecie potraktować fakt, że jest tu też coś specjalnie dla masochistów. Pewien dodatek zaoferował mi, że kiedy zabraknie mi soli do wigorów będę mógł kontynuować zabawę nimi w zamian za ? drobne uszczuplenie paska zdrowia.
Elizabeth również nieraz się przyda. Wspomniana już zdolność otwierania wyrw nie jest ostatnią jej zaletą. Częstokroć też uratuje nam skórę w gorętszych momentach. Może brakuje już pocisków w magazynku? Chcesz kupić wymarzone ulepszenie ale zabraknie paru orzełków (tutejsza waluta)? Pasek zdrowia niebezpiecznie się kurczy, a ekran zalewa czerwienią? Panienka zaraz rzuci coś, co pomoże wyjść z opresji. Ale strzeż się, by nie daj Boże za chwilę nie mieć tego samego problemu, bo odnajdywanie ekwipunku też wymaga chwili czasu. Elizabeth umie także otwierać zamki przy pomocy wytrycha. W związku z tym zniknęły jakiekolwiek mini gierki znane z poprzedniczek. Teraz ważne jest tylko posiadanie wytrychów. Nie są one konieczne dla ukończenia fabuły, bowiem zamki prowadzące do dalszych części poziomów otwieramy za darmo. Sprawa komplikuje się dopiero przy pomieszczeniach kryjących bonusy. W zależności od tego, co pokoik skrywa jego spenetrowanie wymaga od jednego do pięciu wytrychów.
Świat Columbii
Zastanawiałem się czy w ogóle grafika ma jakikolwiek wpływ na ocenę nowego Bioshocka. Postanowiłem jednak, że nie można obejść się bez wspomnienia o mistrzostwie panów z Irrational Games. Tym, co powaliło mnie najbardziej był design lokacji oraz zabawa kolorami. Columbia nie jest wprawdzie tak mroczna jak Rapture, ale w trakcie pokaże również swoje mniej reprezentatywne oblicze spowite przez chmury oraz ciała leżące na ulicach. Na początku miasto wydaje się żywe (chociaż do iluzji tego życia można mieć drobne zastrzeżenia), by z biegiem czasu zamienić się w ponury obraz zniszczonego raju. Lokacje są potężne i oszałamiające. Twórcy delikatnie skierowali się w stronę komiksowości, która nie zaburza jednak treści. Szkoda tylko, że gorsze tekstury można wytknąć palcem nawet bez dokładnego badania ekranu.
Muzyka za to jest mistrzostwem. Łączy w sobie muzykę klasyczną z klimatem przedwojennych barów amerykańskich. Twórcy umiejętnie wykorzystują ją do budowania napięcia i choć cechy horroru raczej zniknęły, za sprawą audio nieraz można poczuć dreszcz na plecach. Powtórzyło się zjawisko jakie odczułem również przy okazji poprzedniej części. Pamiętam jeszcze jak wpatrywałem się tępo w ekran wyłapując chwytający za serce dźwięk skrzypiec. Tym razem uczucie to było silniejsze, bo zostało odpowiednio wzmocnione przez twórców.
Cios obuchem na koniec
Fabuła to bez wątpienia najmocniejszy atut omawianego tytułu, a finałowy twist po prostu kładzie na łopatki. Powiem wprost: zakończenie Bioshocka jest jednym z najlepszych w historii elektronicznej rozgrywki, ale kładzie na łopatki również niejedną książkę czy film. Całość przez cały czas sprawia wrażenie dzieła wyjątkowego, pod koniec jednak zostajemy boleśnie uświadomieni o tym, że i tak nie docenialiśmy geniuszu twórczego Kena Levine?a. O ile przez całą grę znajomość poprzedniczek nie jest wymagana o tyle finał zawiera parę odwołań do nich łącznie z pewną, dość zaskakującą scenką. Koniec jest długi, wywraca wszystko do góry nogami, a jednocześnie porządkuje czyniąc całość dziełem jeszcze bardziej niezwykłym. Zostajemy z mnóstwem pytań i to nie tyle z powodu wycięcia czegoś, co pozostawieniu dużej swobody dotyczącej interpretacji zakończenia. Zawarta na końcu symbolika z każdą chwilą rodzi w mojej głowie kolejne koncepcje dotyczące treści. Bioshock krytykuje bowiem skrajności, ale jest w nim coś więcej, coś nieodkrytego.
Ken Levine porwał graczy swoją zagadką. Przeglądając różne strony widzę, że o zakończeniu dyskutuje się dużo. Nie są to jednak dyskusje z gatunku dobre czy złe, bo zdecydowana większość otwarcie mówi, że twórcy wspięli się na wyżyny zawstydzając całą współczesną generację i nie tylko. Jest w tym coś niezwykłego, zjawisko jakiej nie potrafi wywołać praktycznie żadna gra, książka lub film. Przy tym finał burzy wizję fabuły dotyczącej podróży DeWitta po Elizabeth, bo nic nie jest tu takie proste, oczywiste. Całość została skonstruowana tak, że przygodę można dobrze zrozumieć naprawdę dopiero podczas drugiego podejścia, gdy możemy w odpowiedni sposób łączyć fakty zrażeni do dawnej zerojedynkowości. To wszystko jest jednak już tematem na osobny tekst (teksty?).
Grono gier przełomowych
Powiem szczerze, że wyczekiwałem Infinite już od chwili zapowiedzi początkowo przerażony przeniesieniem go w powietrzny świat. Teraz wiem jednak, że dostałem grę, która w pełni jest Bioshockiem, ale też na tym nie poprzestaje. Długo też zastanawiałem się nad oceną czy nadszedł właśnie czas, żeby przyznać kolejnej produkcji maksymalną ocenę. Pod względem rozgrywki gra jest dość konserwatywna, a i nie wszystkie sprawy techniczne zapięto na ostatni guzik. To wszystko jednak blednie przy rewelacyjnej fabule. Może Bioshock: Infinite nie zmieni branży, ale jest dobitnym dowodem, że nawet gra powstająca za duże pieniądze (co kojarzy się od razu z komerchą) może być dziełem sztuki, a zarazem jedną z najlepszych gier w historii elektronicznej rozgrywki. Grą, która fascynuje, zostaje w umyśle ? i ma w sobie to coś, że po ujrzeniu napisów końcowych od razu zaczynamy zabawę od nowa. Tylko najpierw tych napisów nie przeskoczcie?
[uPDATE] Odświeżona recenzja Bioshocka 2
27 komentarzy
Rekomendowane komentarze