Świt Zagłady

Fajne to twoje opowiadanie, szczeże mi się podobało. Kurde to 04:25, ach ten Dragon Age.

Cóż, ja chyba nie będę taki łagodny, niestety.

Młody Mexica* nigdy nie miał dość jej piękna.

Wiesz, oznaczenie gwiazdek przypisami jest tak naprawdę niepotrzebne - skoro umieściłeś słowniczek na końcu, to kiedy czytelnik będzie chciał spojrzeć, żeby poznać jakiś termin, zrobi to i bez Twojej pomocy.

Papan była dosyć wysoka, jak na 18 lat, chociaż nadal niższa od niego.

Nazwanie ją jeszcze raz po imieniu w tym akapicie jest niepotrzebne. Poza tym liczby w prozie zapisuje się na ogół słownie.

Metzli ucałował ją w policzek, po czym wstał i ubrał przepaskę.

Nie. "Założył przepaskę" albo "ubrał się w przepaskę".

Wychodząc z domu włożył sandały i złapał za dwie korby kukurydzy. Po wyjściu przysiadł na ziemi i zaczął łuszczyć kukurydzę.

W pewnym sensie jest powtórzenie. Ja bym "po wyjściu" zastąpił "na zewnątrz".

Jeden z nich spojrzał na niego z pogardą, uderzył w twarz i odszedł śmiejąc się szyderczo. Metzli nie przejął się tym i wrócił do zgniatania kukurydzy.

Na miejscu Metzliego na pewno nie darowałbym gościowi, gdyby strzelił mi w twarz. A nawet jeśli (rozumiem, że tamten to konkwistador?), to zareagowałbym na to zdecydowanie bardziej impulsywnie.

Poczuł na sobie rękę Papan.

-Nie przejmuj się nimi.

A tutaj dziwię się reakcji Papan - na przejętego Metzli przecież nie wyglądał (co uważam zresztą za absurdalne, ale o tym już się wypowiedziałem).

W czasie rozmowy skończył rozcierać kukurydzę i oboje ruszyli nad staw, umyć ręce i twarz.

Jedną?

Większość dnia zleciała mu powoli i przyjemnie: zjedli placki kukurydziane, w dżungli udało mu się złapać węża, po czym wrócił podzielić się zwierzyną z narzeczoną. W mieszkaniu zastał Papan rozmawiającą z kapłanem.

Myślałem, że Metzli spędzał cały ten czas z Papan, dopóki nie przeczytałem, że zastał ją w mieszkaniu. Poza tym pierwsze zdanie jest napisane dość nieporadnie.

Mam taki pomysł: "Większość dnia zleciała mu powoli i przyjemnie: zjedli wspólnie placki kukurydziane, po czym wyruszył sam do dżungli, gdzie udało mu się złapać węża. Kiedy wrócił do domu, żeby pokazać narzeczonej upolowaną przez siebie zwierzynę [bo rozumiem, że o to chodzi w zdaniu], zastał ją, jak rozmawiała z kapłanem".

Na twarzy miał tatuaż przedstawiający dodatkową parę oczu na czole, z których szły dwie linie, tworząc spirale na policzkach.

Nie lepiej napisać, że z tatuażowych oczu wychodziły dwie linie?

Głowę miał łysą, jedyne jego włosy to siwa bródka świadcząca o jego wieku.

Zwrot "łysa głowa" wydaje mi się poprawny, ale moim zdaniem tworzy to zły kontrast z dalszą wzmianką o włosach. Proponuję napisać, że "głowę miał gładko ogoloną".

-Ale dlaczego ona? - młodzieniec wyraźnie robił się zdenerwowany.

Wyobrażam sobie, że Metzli najpierw zrobiłby sobie krótką pauzę, aby przetrawić, co właśnie usłyszał (bo ta wieść ewidentnie go zaskoczyła), a dopiero potem by o to zapytał. Ale to tylko moja opinia.

1) Po tych słowach szaman wstał z podłogi, 2) spojrzał w kierunku Papan, a ona w pośpiechu ruszyła za nim.

1) Wcześniej nie wspomniałeś, że duchowny siedział na podłodze.

2) Zgrabniej brzmiałoby "spojrzał na Papan".

Przy wejściu uśmiechnęła się do niego, ale on nie był w stanie odwzajemnić uśmiechu.

Powtórzenie.

"Przy wyjściu uśmiechnęła się do niego, czego nie był w stanie odwzajemnić".

Metzli nie przykładał takiej wiary do religii, szczególnie teraz po powrocie Quetzalcoatla.

Ten zwrot jest bez sensu. Nie przykłada się np. wagi do wiary lub religii, ale nie wiary do religii.

Polegało ono na tym, że z jeńców wojennych wybierano się mężczyznę, który przez rok był kształcony, a w miesiąc przed ofiarowaniem go w świątyni wybierano 4 najpiękniejsze kobiety w mieście, by mu usługiwały w ostatnie dni życia.

1) Po prostu wybierano, bez "się".

2) Przypominam o pisowni liczebników w prozie.

3) "W ostatnich dniach życia". Ja bym dodał jeszcze "jego".

Tego poranka zaznaczył 20 dzień jej nieobecności.

Jeśli już zapisujesz liczbę cyframi, to wiedz, że liczebnik porządkowy pisze się z kropką na końcu.

Dzisiaj nie miał szczęścia i nic nie udało mu się upolować, zrezygnowany wrócił w stronę domu.

Wrócił do domu.

idąc powoli podziwiał co się dzieje wokół niego.

Zważywszy na treść następnego zdania, "podziwiać" tutaj nie pasuje.

parę metrów dalej leżało zmaltretowane ciało 16 letniej dziewczyny.

Nie orientuję się w temacie, ale nie wydaje mi się, żeby rdzenne plemiona Ameryki używały systemu metrycznego. Poza tym - 16-letniej.

Wiedział, że uczniowie Qetzalcoatla nie dażyli ich zbyt dużą sympatią ale czy naprawdę mogli się posunąć do tak wstrętnego czynu.

1) Nie darzyli.

2) Skoro to jest pytanie, to czemu nie ma tu znaku zapytania?

Po czasie zaczęło przybywać coraz więcej gapiów.

Z czasem.

Szedł wśród tłumu opierając się o swoją laskę, ubrany w długi płaszcz z zielonych piór, odgarniając długie siwe włosy, które cały czas mu spadały na twarz.

"Swoją" jest niepotrzebne - czy on mógł w tej chwili opierać się o cudzą laskę? Poza tym to zdanie jest źle skonstruowane.

"Ubrany w długi płaszcz z zielonych piór szedł wśród tłumu, opierając się o laskę i odgarniając długie siwe włosy, których kosmyki cały czas opadały mu na twarz".

jedynym bogiem, jaki przy nich został jest Quetzalcoatl i to on teraz nad nimi czuwa.

Mieszasz czasy. Poza tym tamto zdanie złożone moim zdaniem źle wygląda - to, które zacytowałem, wystarczyłoby oddzielić od niego i od razu wyglądałoby lepiej.

Metzli ruszył powoli zobaczyć co się dzieje.

Ja bym napisał: "Metzli ruszył powoli, żeby zobaczyć, co się dzieje".

Po paru krokach zobaczył prawie wszystkich Tenochtitlańczyków, zebranych wokół młodego Cacamy.

Nie rozumiem - to on potrzebował tylko kilku kroków, żeby zobaczyć tłum?

Chłopak ubrany był, jak typowy obywatel w przepaskę i sandały, włosy miał czarne, spięte w kucyk, a na twarzy miał idącą od czoła, przez oko, do policzka bliznę pozostawioną przez Jaguara.

Powtórzenie słowa "miał". Można napisać np., że "po jego twarzy - od czoła, przez oko, do policzka - szła blizna pozostawiona przez Jaguara".

Krzyczał coś do ludu, lecz Metzli nic nie rozumiał, więc zaczął podchodzić bliżej.

Dlaczego "zaczął"? Myślę, że wystarczy napisać, iż po prostu podszedł bliżej.

Nie zastanawiając się złapał za kamień i powalił go na ziemię.

Ja bym napisał "bez zastanowienia" albo "niewiele myśląc".

Quetzalcoatl spoglądał pewny siebie na Cuitlahuaca i czekał aż skończy mówić. Kiedy ten skończył wyciągnął swoją broń, uniósł ją ku górze i ruszył w tłum Mexica.

Powtórzenie - i to takie, że gdyby chcieć go uniknąć, trzeba by przeredagować te zdania.

"Quetzalcoatl patrzył pewny siebie na Cuitlahuaca - kiedy ten skończył mówić, wyciągnął broń i uniósł ją, po czym ruszył na tłum Mexica".

Jego armia ruszyła za nim wrzeszcząc coś w swoim języku. Przeciwnicy również ruszyli wykrzykując imiona poległych bliskich. Metzli również ruszył.

Ruszył, ruszył, ruszył. Poza tym - na kogo właściwie Metzli nacierał?

Uniósł włócznię:

- I co? Warto było?

Po co ten dwukropek?

-Nie-po czym wbił włócznię w serce Mezliego.

Ale skoro Metzli dostał w potylicę, to chyba spadł na brzuch, a nie na plecy?

Ale Mezliego to nie obchodziło. Umierał z uśmiechem na ustach. uśmiechem bo liczył, na to, że znowu spotka Papan...

Rozumiem, że chciałeś zakończyć to jakoś "z przytupem", ale skoro tamten przebił mu włócznią serce, to tak naprawdę zabił go tym samym na miejscu.

No dobra - piszę to już grubo ponad godzinę, mnie się chce spać, a wypada podsumowanie skrobnąć. Chyba Cię nie zaskoczę: nie podobało mi się. Pomijając już to, że jest tutaj sporo błędów (te, które wymieniłem, to na pewno nie wszystkie), przede wszystkim drażniło mnie, że wszystko zostało tutaj strasznie sucho napisane. Brakowało mi opisów otoczenia, które dałyby mi jakieś konkretniejsze wyobrażenie na temat tego, gdzie to wszystko się rozgrywa, a także lepiej przedstawionych odczuć bohaterów - nie miałem żadnej szansy, żeby poczuć jakikolwiek klimat, i nie wiedziałem przy tym, dlaczego to wszystko tak naprawdę ma mnie jako czytelnika obchodzić. Dialogi z kolei nie wypadły tragicznie, ale dobrze też nie - bez względu na to, czy brałem pod uwagę epokę, w której akcja się rozgrywała, czy nie, jakoś średnio potrafiłem sobie wyobrazić postacie wypowiadające swoje kwestie. To wszystko wygląda po prostu tak, jakbyś chciał przebrnąć przez ustalone przez siebie punkty fabuły (która, przyznam, mimo wszystko ma ręce i nogi - chociaż nie znam dobrze epoki, więc trudno mi się wypowiedzieć tak naprawdę), nie przejmując się zanadto światem przedstawionym, postaciami czy lepszym przedstawieniem samej historii. A to błąd.

Co mogę doradzić - za każdym razem, kiedy piszesz lub poprawiasz tekst, spróbuj wyobrazić sobie poszczególne sceny. Zastanów się, czy mają one w sobie logikę (w sensie czy miałyby szansę się wydarzyć), czy wnoszą coś nowego lub ciekawego do historii, czy postacie zachowują się zgodnie ze swoim charakterem, czy dialogi do nich pasują (nie tylko pod kątem osobowości, ale i nastroju czy sytuacji, w której się znajdują) i tak dalej - a to, co zobaczysz w swojej głowie, opisz jak najdokładniej (pomijając zbędne szczegóły, oczywiście). I nie śpiesz się z pisaniem - najlepiej poprawia się tekst "na świeżo", tj. kiedy nie pamiętasz za bardzo, co w nim napisałeś, dlatego po skończeniu go najlepiej by było, gdybyś zostawił na jakiś czas (minimum dwa tygodnie), a dopiero potem do niego wrócił. I tak kilka razy, dopóki nie uznasz, że jest już gotowy. Do tego znajdź betę, tj. kogoś, kto przeczyta, poprawi i oceni Twoje opowiadanie, zanim wstawisz je gdziekolwiek. Może to być dosłownie ktokolwiek jako tako oczytany.

A teraz idę spać z nadzieją, że udało mi się pomóc. Dobranoc.

Nie zgodzę się z niektórymi wadami przedmówcy, część z nich jest na siłę, a opowiadanie mi się podobało, choć pierwsze ("mini-powieść") chyba lepsze, bardziej intrygujące. W tym wadą była przewidywalność: praktycznie od razu przeczuwałem, że coś złego się stanie owej Papan, a później było to już pewne. (wprawdzie nie spodziewałem się rzezi, ale i tak, mógłbyś jeszcze popracować (wiem, że to trochę niemiło i bezczelnie brzmi, ale nie mam tego na myśli) nad rozbudowaniem wątków i zwrotami akcji. Bohaterów opisujesz nawet ciekawie, podobało mi się też, że nie stylizowałeś języka i sposób myślenia postaci jest "ludzki", a nie wyidealizowany.

Ogólnie, z ciekawością przeczytam następne opowiadania (jeśli jakieś będziesz chciał napisać), bo czyta się całkiem dobrze.

@Aragornix Thx - miło mieć fana;)

@Knight Martius Dzięki, za rady, trochę mi głupio, ale jedyny pozytyw o którym wspomniałeś, czyli fabuła, był inspirowany gotową historią. Co to gramatyki to masz rację, ale usprawiedliwię się tym, że późno sprawdzałem tekst, więc kilku chochlików mogłem nie wyłapać. Wiedz, że wezmę do serca twoje rady i te wypociny nie pójdą na marnę

@spidymaster Miło mi. Ostatnie moje wyróżnione opowiadanie to była historyjka na polski w 6 klasie, a tak jak coś piszę to tylko dla siebie - cieszę się, że innym też się podoba;)

Cała przyjemność po mojej stronie. A co do komentarza spidymastera przy okazji - to niewykluczone, że mogę się gdzieś mylić (a np. z opisami otoczenia sam mam problemy, więc wiem, jak to jest ;]), poza tym wszystko, co wypisałem, to tak naprawdę w głównej mierze moje sugestie. Czegokolwiek by czytelnicy nie powiedzieli, to autor decyduje o swoim dziele i choć staram się pomóc, nie uważam się za jakąś wyrocznię.

Aha, tak patrzę na zapisy myśli i dialogów i w sumie doradzę coś jeszcze: zaprzyjaźnij się ze spacją.