Ze śmiercią Ci do twarzy
Wpis opublikowany przez Xime
787 wyświetleń
Witam w kolejnym wpisie, tym razem ze strefy moich osobistych poglądach na swiat.
Dziś poruszę dla niektórych nieprzyjemny temat jakim jest śmierć. Dlaczego w wieku 17 lat interesuje mnie ten temat kiedy powinienem cieszyć się życiem? Otóż kilka dni temu w mojej szkole doszło do tragedii : samochód potrącił chłopaka. Ten zmarł w szpitalu.
Jak mogło być to oczywiste w szkole nastał smutek i żal po stracie kolegi. Cisza na przerwach, wszyscy z głowami spuszczonymi w dół, szok i niedowierzanie. Niestety musiał nadejść moment kiedy pedagog szkolny zaprosił naszą klasę (robił tak też z innymi) do pokoju, gdzie usiedliśmy w kółeczku. Miałem już pewne podejrzenia co się zaraz wydarzy i nie myliłem się. Miła Pani pedagog znając nasza amnezje przypomniało co się wydarzyło i przeszła do głównego tematy czyli właśnie śmierci. W klasie zapanował grobowa cisza, podłoga pękało od wzroku wszystkich.
W ruch poszły bezsensowne pytania w stylu : "Jak się czuje człowiek po stracie bliskiej osoby" czy moje ulubione pytanie : "jakie są przyczyny śmierci". Mogę wyjść na kogoś pozbawionego emocji ale mnie te pytania jak i całe spotkanie zamiast zasmucić, zdenerwowało mnie, gdyż nie rozumiem całego sensu organizować tego typu rozmów z nastolatkami, którzy nie mają ochoty o tym rozmawiać czy nawet myśleć o śmierci. Obserwowałem zachowanie kolegów i aż biła od nich niechęć do dyskusji na ten temat. Nie przeczę, komuś takie coś może dać do zrozumienia, że życiem kieruje przypadek i nie da się przewidzieć wszystkiego oraz dać swego rodzaju ulgę kiedy wie, że nie jest z tym problemem sam.
Drugą sprawą, która mnie zaciekawiła to pogrzeb, który ma się odbyć jutro. Każdy kto chce, może iść i może w nim uczestniczyć. Mogę wyjść na hipokrytę ale uważam, że jeśli nie znałem praktycznie w ogóle tego chłopaka to nie wypada mi iść. Niektóre bliskie osoby mogą pomyśleć widząc zupełnie obcych im ludzi, że przyszli oni tylko dlatego, że w ich otoczeniu miała miejsce tragedia. Nie chcę tu od razu skreślić każdego, który znał go, gdyż niektórzy mają potrzebę bycia tam i przeżycia tego razem z rodziną i przyjaciółmi. Nie oszukujmy się, że niektórzy tam obecni zapomną po kilku dniach o tym co się wydarzyło (może to i lepiej).
Dla mnie takie wydarzenie niesie ze sobą pewne doświadczenie, odczucia, nad którymi dług czas będę się zastanawiał. Uważam, że pamięć o zmarłych osobach jest potrzebna, bo stajemy się silniejsi i widzimy świat w trochę innych barwach. Ciągłe wspominanie i rozpacz nad stratą kogoś bliskiego niesie ze sobą dużą dawkę bólu, która może mieć złe skutki na nas samych. Czy ta zmarła osoba byłaby szczęśliwa wiedząc, że ktoś przez niego płacze i cierpi? Człowiek powinien nadal cieszyć się życiem, pamiętając, że wszystko może się skończyć w każdej chwili.
Jakie są Wasze opinie na ten temat? Uważacie, że człowiek powinien należycie upamiętnić zmarłego? Myślicie, że płacz i smutek to dobre rozwiązanie na pustkę i tęsknotę? Napiszcie co sądzicie i nie bójcie się krytykować, od tego przecież jesteście 
PEACE! @.o
4 komentarze
Rekomendowane komentarze