Fus Ro Dah!

Widział Aragorn, że choć lud jego posiada już Boski Dżemor, ma on nadal sucho w ustach. Myślał więc w swej niezmierzonej mądrości, która nie kończy się nigdy i nigdzie. Aż dojrzał szyszkę. Dotknął jej swą Boską ręką i zerwał. Następnie umieścił ją w butelce wypełnionej wodą. Nic to niestety nie dało. Zasmucił się nasz Bóg strasznie, albowiem nie mógł swemu ludowi przynieść ulgi w cierpieniu. Smutek jego trwał 6 dni, 6 godzin i 6 minut. Aragorn w swym smutku udał się na pobliskie pole znajdujące się tuż obok jego szałasu willi. Usiadł na kamieniu i dumał. Dumał i dumał, aż zobaczył szyszkę. Nie była to jednak zwykła szyszka. Była ona niewielka, okrągła i zielona (chmiel) . Cisnął nią daleko przed siebie. Jako, że Boski Aragorn przez czas swego smutku nie chodził do klopa, nagle poczuł potrzebę oddania moczu. Znalazł więc butelkę po mleku i wydalił do niej płyny. Zauważył, iż mają one piękną złocistą barwę i wyglądają dość apetycznie.

-Ale to nadal tylko moje szczochy?- zasmucił się.

Wtem do jego Boskiej głowy wpadł wspaniały pomysł. Nie zdążywszy zapiąć rozporka gnał po polu ze swym przyrodzeniem na wierzchu. Dobiegł w końcu do miejsca, w którym poprzednio znalazł szyszkę. Było ich tam więcej. Zebrał kilka. Następnie wrzucił do butelki. Jako, że otwór naczynia był dość szeroki, Aragorn zamieszał w butelce swym Boskim Palcem. Szyszki rozpuściły się w tym kwasie Boskim płynie. Aragorn spróbował swego dzieła i stwierdził, ż było dobre. Następnie zesłał je swemu prorokowi.

-Idź i nieś ludziom dobrą nowinę, albowiem dziś narodził się napitek Bogów! Oto jest piwo!

A prorok, jako pokorny sługa poszedł głosić ludziom dobrą nowinę. A wierni wysławiali swego Boga pod niebiosa.

~Spisane przez młodego ewangelistę Kozę z D'upy.