Bejsbolem w łokieć

Nooo. Tak jak poprzednie opowiadania - to również mi się podobało. Szczególnie przypadł mi do gustu główny bohater (taki lekkoduch z niego - łatwo poczuć do niego sympatię) oraz fakt, że próbowałeś zrobić z tego kryminał. (Ostatnimi miesiącami zacząłem z tym gatunkiem - i to od klasyków, bo od perypetii Sherlocka Holmesa i Herkulesa Poirot, więc pewnie rozumiesz ;]). I tu widzę w zasadzie tylko jedno zastrzeżenie: bo o ile logika "śledztwa" nie budzi moich sprzeciwów, o tyle jednak widać, że "krótkość" opowiadania mu niezbyt służy. Starałeś się dawać jakieś poszlaki, na podstawie których można się domyślić rozwiązania, ale... to po prostu za szybko się kończy. Nie ma za wiele miejsca do tego, by czytelnik sam się zastanowił nad rozwiązaniem zagadki.

Albo to ja się czepiam i nie chcę podchodzić do cudzej twórczości bezkrytycznie. Bo mimo wszystko nadal uważam, że to dobry tekst. Czekam na więcej.