Bejsbolem w łokieć

Dreszcze przechodzą.

Jeśli tak ma wyglądać świat przyszłości... Pozbawiony jakichkolwiek emocji, ujednolicony, poprawny do granic możliwości...

Piekło tolerancji podniesionej do poziomu absurdu.

Nie powiem, że mi się podoba, bo to mogłoby obrazić uczucia tych, którym się to nie podoba. Że nie wspomnę o tych, którzy mają problem ze wzrokiem, bo oni z kolei by mieli problem z przeczytaniem tego, więc twierdzenie że coś przeczytałem, mogłoby być dla nich krzywdzące.

Ale zaraz, Ty przecież nie możesz pisać opowiadań. Może to urazić tych, którzy nie umieją pisać.

Podobało mi się. Bardzo fajnie ukazane, do jakich absurdów może doprowadzić chorobliwa chęć doprowadzenia do "tolerancji absolutnej" (co paradoksalnie oznacza brak tolerancji, ale bohaterów to już niezbyt obchodzi). Drażniło mnie tylko, jak wszelkie tytuły, jakimi odznaczały się postacie (np. "panie prokuratorze"), pisałeś z wielkiej litery - w końcu to opowiadanie, nie list. Aczkolwiek to jedyne zastrzeżenie.