Myślę opornie o tym piątku
Dwadzieścia pięć lat nazad
I łzy mi się cisną i robię, co mogę
By nie zapomniał świat
I umarł pilot, co służył w Afganie
Zginąć mógł setki razy tam
Lecz zginąć od kuli nie było mu dane
Zmarł od popromiennych ran
I umarł żołnierz z wojsk rezerwowych
Choć ukrytą wadę serca miał
Nie umarł na zawał, umierał tygodnie
Miał terminalny już stan
I zginął górnik, był krzepki i młody
Zawały przeżył już ze dwa
Nie zmarł pod skałami, choć był na to gotów
Połknął radioaktywny piach
I umarł inżynier, co był w instytucie
Na emeryturę iść miał
Pomiary kazali mu jeszcze zrobić, potem będzie wolny już
Odmierzył śmiertelną dawkę
I umarł reporter, z jakiejś agencji
Co miał aparat marki Nikon
Reporter wojenny, na froncie się narażał
Za blisko zrobić zdjęcie chciał
I umarł czołgista, gdzieś z Uralu
W dłoniach pocisk mu wybuchł kiedyś
Za długo stał, na polu śmierci
Pancerz nie dał rady tam
Umarło miasto ? jedno i drugie
Wsie wszystkie, drogi i domy
Umarła lalka, zapodziana
Umarło zdjęcie na półce
Umarł też motocykl i umarło drzewo
Drzewo młodej jabłonki
I umarł śmigłowiec, co pilot nim latał
I łzy do dziś rdzawe roni
I umarł mundur starego żołnierza
I czapka, co poprawiał na skroni
I umarła łopata młodego górnika
Pęknięta i stara już
I umarł licznik inżyniera
Kurzy się na półce tu
I umarł czołg z imieniem Anuszka
Które czołgista wypisał nań
I umarła klisza reportera
Jest biała, spalona do cna
I ja też umieram, razem z nimi
Lecz umrzeć nie dane mi jest
Bo oni jechali do Czarnobyla
Żebym ja mógł żyć
Zostały dyplomy, zostały medale
Pomniki i krzyże cmentarne
Lecz nie ma już ludzi
Bo wszyscy umarli
A ja żyję ? Dla tych, którzy uratowali świat