Więzienie Siedmiu Magistrów

Ależ poetycko-literacko...

Naprawdę uważasz, że ludzie kiedyś byli bardziej "ludzcy"? Może trochę. Ale ogólnie, to przesada. Ludzie zawsze potrafili być okrutni, chciwi itp. Po prostu dziś mamy media, dzięki którym to wszystko o wiele bardziej widać i staje się nam to bliższe, a wydaje częstsze.

Mylisz chciwość z egoizmem. I nie, nie sądzę, że dla wszystkich ich własne życie jest najważniejsze. Nie można jednoznacznie oceniać, wszystko zależy od osoby i od sytuacji.

Co do wpisu w FoS: To, że nie spotkałeś jeszcze ludzi, dla których warto żyć (i tfu! nie mówię tu o jakieś miłości), nie znaczy, że ich nie spotkasz. Nigdy nie wiesz co spotkasz za zakrętem. Mówię z autopsji.

P.S. Filozofia potrafi być dołująca, serio Jeżeli nie jesteś od niej uzależniony, spróbuj się od niej oderwać na jakiś czas.

Najbardziej z tego tekstu rani ze przodków wszelkiej maści traktuje jako "idealistyczne pokraki" które wcale/mniej mordowały/gwałcił i powiem ze to delikatnie mnie obraża .

Jesteś zbyt inteligentny, żeby się poddawać. Walcz z tym porąbanym światem i niektórymi namiastkami człowieka, które po nim chodzą

@ZdeniO & deawpl (pośrednio): Ludzie byli mniej okrutni, gdyż skalą dla okrucieństwa jest jego w naszym wykonaniu wyrafinowanie. Dziś nie ma tylu wojen, co niegdyś, nie ginie tyle ludzi. Czy aby na pewno? Wojny istnieją od zawsze i zawsze będą istnieć. Teraz tylko dotyczą innych ludzi, bardziej cywilizowanych, a same konflikty na skalę globalną to sprawy, o których media nigdy się nie wypowiedzą. Nikt im nie pozwoli. Dla mnie - pojedynczej jednostki - tak jak i dla was okrucieństwo przejawia się bardziej indywidualnie.

Można przyjąć, że śmierć jest okrutna. Ale sama śmierć to tylko chwila. Można zabić na wiele sposobów. Można zadawać cierpienie i nie zabijać. Dziś ludzie nie zabijają tak, jak niegdyś, ale zadają właśnie cierpienie. Niekoniecznie fizyczne, ale kto powiedział, że to właśnie ten prawdziwy ból jest gorszy od psychicznego. Doświadczyłem fizycznego bólu w przeróżnych formach - najsilniejszy z nich (moim zdaniem) to skrajne poparzenie słoneczne, przez które cztery dni majaczyłem, miałem ponad czterdzieści stopni gorączki, a skóra leczyła się, chłonąc tlen z powietrza i pozwalając mi "poczuć", że żyję. Nie wspomnę o innych "bólach" jakie mnie dotknęły, bo nie o przechwalanie mi tutaj idzie. Po prostu wniosek mam jeden - to, co jeden człowiek potrafi powiedzieć drugiemu potrafi zadać cierpienie niewyobrażalne i nieopisane, którego w żaden sposób nie można porównać do fizycznych obrażeń. Najgorzej, kiedy nasze cierpienie to hybryda obu "gatunków" bólu, ale to rozmowa na kiedy indziej.

Nie pomyliłem się, jeśli chodzi o chciwość. Zagłębiając się w poszczególne aspekty charakterów i cech łatwo dostrzec, że egoizm to jedynie ogólna nazwa dla kilku zespolonych cech, nasilających się u konkretnych ludzi przy konkretnych sytuacjach. Egoista mówiąc wprost, to ktoś, kto wyżej siebie ceni od innych. Jest zatem chciwcem - to, czym mógłby się podzielić, zagarnia dla siebie. Wszak jemu to się bardziej przyda. Dar życia jest nam dany, ale my także go odbieramy - choć nie powinniśmy tego robić. Mając na szali życie swoje i kogoś obcego, wiedząc jednocześnie, iż wybrać możemy tylko jedno, chciwiec wybierze swój własny żywot. Nie twierdzę, że wszyscy są tacy - nie mi to osądzać, zbyt małą wiedzą dysponuję (i zbyt małym umysłem) na takie dywagacje. Nie trudno jednak dostrzec, iż taka postawa jest dla ludzi - jak dla zdecydowanej większości zwierząt - naturalna wręcz.

Wszystko zależy od sytuacji i osoby - zgadza się. Porównuję więc ogólną postawę człowieka do najbardziej kryzysowej sytuacji - realnego zagrożenia życia. Nie mogę porównać konkretnej osoby - wynik naszego następnego kroku, naszej decyzji, to suma wszystkich naszych przeżyć, gdzie każdy jeden element równania może mieć wpływ decydujący, choć nie musi. Także mój obecny stan umysłu jest wynikiem doświadczeń i obserwacji - to moje własne spekulacje, które z prawdą mogą mieć niewiele wspólnego. Właśnie przy konfrontacjach takich jak ta, można się jednak przekonać, jak reagują konkretni ludzie - tacy jak Ty - którzy mają dość odwagi, by dać świadectwo swego własnego zbioru przemyśleń w danym temacie. Tacy ludzie już wówczas prezentują pierwiastek odmienności - wybijają się ponad tłum, co daje im naturalnie prawo do reprezentowania ogółu - wszak pośród grupy ludzi do negocjacji zawsze wybierany jest najlepszy mówca. Tym mocniej to widać, gdy inni nie potrafią mówić za siebie. Podsumowując - w ten sposób mogę poznać zdanie społeczeństwa. Może ktoś spyta - po co to? Odpowiedź jest prosta - szukam kontr-opinii na tyle mocnej, aby mogła przeistoczyć moje poglądy wobec świata i ludzi na bardziej pozytywne. Zmierzające ku lepszemu. Nie spotkałem jeszcze nikogo takiego. Warto jednak szukać, gdyż nigdy nie wiesz, co Cię spotka za zakrętem, jak sam sugerujesz.

@Aleksandra: Na wstępie powiem, że nie jestem ignorantem - moja drobna "sugestia" co do braku odpowiedzi na komentarze nie wynika z ignorancji. Ignorancja niemal zawsze łączy się z pewnego rodzaju wywyższaniem się - z hipokryzją. Ona prowadzi zaś dalej do pogardy oraz dalej do cynicznego wydźwięku wypowiedzi, która pojawić się wręcz musi - choćby po to, jak bardzo "maluczki" w porównaniu do nas jest rozmówca. Ja nie jestem ignorantem. Chyba. Ignorantem byłbym z pewnością, gdybym wyraził 100% pewność, iż ignorantem nie jestem... ale do rzeczy. Mój ewentualny brak odpowiedzi wynikałby raczej z braku słów, jakich mógłbym użyć - czasem człowiek po prostu nie wie, co powiedzieć. Czasem jest zbyt zmęczony, by mówić dalej. Jeśli końcowe moje słowa zabrzmiały, jak mowa ignoranta, to przepraszam. Nie tak miało to wyglądać.

Teraz zaś odpowiedź na właściwe pytanie - cóż, z mojego punktu widzenia - owszem, mam takie przeżycia za sobą. Trauma to pojęcie bardzo... hmm... spersonalizowane - nie da się znaleźć ogólnego wyznacznika traumy. Można powiedzieć, iż są to po prostu bardzo przykre, odciskające się na psychice wspomnienia, których wpływ jest niemal niezbywalny (że pozwolę sobie użyć takiego epitetu). Dla każdego mogą to być wydarzenia o zgoła innym charakterze - nie ma sensu mówić, co przytrafiło się mi, gdyż być może nikt nie pojmie ciężaru, jaki na MNIE to sprowadziło i sprowadza nadal. Ale ogólna odpowiedź brzmi - tak, jak najbardziej. Przemyślenia, takie jak moje, nie rodzą się samoistnie - do takiego stanu trzeba faktycznie dojść, aby zwyczajnie myśleć w taki sposób. Zresztą - jeśli spojrzymy tylko na klasyczne nurty filozoficzne, wyraźnie widać, iż każdy powstawał pod wpływem jakichś wydarzeń.

@Seeker2: Dziękuję bardzo za komplement - bez względu na to, jak bardzo są szczere, słowa lub zdania komplementujące zawsze mają w sobie siłę, której potem sami znaleźć nie damy rady. A co do walki - jak się rzekło: walczę, ale czasem pojawiają się chwile słabości. Taką chwilą jest stan obecny. Inteligencja prawie nigdy nie chodzi w parze z mądrością. Mądrość to sam fakt posiadania jakiejś konkretnej wiedzy, zaś inteligencja przedstawia naszą zdolność do korzystania z tej wiedzy. Nie jestem pewien, czy jestem inteligentny. Mądry chyba raczej nie jestem. Może zbyt surowo się oceniam, pamiętam jednak, iż to oceny innych dają najbardziej obiektywną prawdę o nas samych. Dziękuję więc raz jeszcze. Tym więcej sił do dalszego funkcjonowania można czerpać, im więcej znaczą takie słowa. Dla mnie zawsze znaczyły dużo.