Swego czasu w moim, niegdyś wojewódzkim mieście istniały dwa kina. Kino "Stolica" miało klimat. Mieściło się w starej, dużej willi, ekran był z dziurkowanej dykty a w rogu stał kaflowy piec. Krzesła były drewniane, połączone z sobą wzdłużnicą, tak że jeśli ruszyła się jedna osoba to trząsł się cały rząd. Po skończonym seansie, gdy wszyscy wstawali, słychać było trzask zamykających się krzeseł. To było kino mojego dzieciństwa, w nim obejrzałem swoje pierwsze filmy: najczęściej poranki dla dzieci ale i "dorosłe" filmy" - "Godzillę" czy "Gwiezdne wojny" - oczywiście w towarzystwie osoby dorosłej. Potem otwarto nowe kino a "Stolica" powoli popadała w ruinę i zapomnienie.

Uwielbiałem kino, w miesiącu grano z dziesięć filmów i starałem się iść na wszystkie. Bilety były taniutkie, pamiętam że około 1983 roku płaciłem jakieś dwadzieścia złotych czyli grosze, w ferie i wakacje w ogóle młodzież za niektóre seanse nie płaciła. Potem było drożej ale aż do lat dziewięćdziesiątych cena biletu nigdy nie była wyższa od ceny papierosów ( wiem, bo ojciec palił, ja zacząłem w 1989 ). Filmy były jak i dziś rożne i na rożnym poziomie ale kilka było wyjątkowych. Kto pamięta szał jaki wywołał przeciętny przecież filmik "Wejście smoka"? Jezu, co się działo pod kinem !!! Kolejki na kilkaset osób, zapchany hall, kupno biletu graniczyło z cudem. Na szczęście ojciec mojego kolegi był szefem miejscowej ZSMP (przybudówka młodzieżowa PZPR) i zabrał nas na specjalny seans dla partyjnych . Obejrzałem film jak król, bez stresu i z najlepszego rzędu. Problemy były też z biletami na wszelkie amerykańskie nowości jak "Poszukiwacze zaginionej arki", "Imperium kontratakuje" i generalnie na filmy o karate i kung-fu. Czasem szedłem pod kino o dwie trzy godziny wcześniej żeby zająć miejsce w kolejce. To były czasy! Przed filmem obowiązkowa kronika filmowa, na sali śmiechy i dogadywania, miejscowi cyganie nie liczyli się z nikim i z niczym komentując na cały głos. Wesoło było.

Dla mnie epoka kina skończyła się wraz z tym jak zacząłem dorastać, gdzieś pod koniec lat osiemdziesiątych. Pojawiło się video. Inne zainteresowania. Skończył się tez pewien klimat w kinie, straciło dla mnie czar. Stało się bardziej, jakby to nazwać "przemysłowe", zdrożało i to bardzo, filmy można było oglądać bez problemów na video i w coraz to nowych stacjach telewizyjnych. Kino przestało być oknem na świat czarów i przygód a wyjście do niego wyprawą i przeżyciem.

Ale nie tylko to. Zrobiłem się wygodnicki. Nagle zaczęło mi przeszkadzać że cały seans muszę przesiedzieć w jednej, z niewielkimi korektami, pozycji. Że ktoś za blisko siedzi i nie daj Boże je lub chrupie albo siorbie. Że trzeba o określonej godzinie przyjść. Że w ogóle trzeba się ruszyć. No i dlaczego palić nie wolno? Ponadto jestem wysoki i po godzinie cierpną mi nogi. Nie, to dla mnie za dużo... Znacznie wyżej cenię sobie obejrzenie filmu w domowym zaciszu, o wybranej przeze mnie porze, w dowolnej pozycji w sympatycznym towarzystwie lub bez niego, paląc papierosy i mogąc przerwać oglądanie w zależności od potrzeb i nastroju. I mogę pominąć reklamy.

Argument że coś tracę nie trafia do mnie. Co niby tracę? Atmosferę? Takiego klimatu jaki pamiętam nie będzie już nigdy, porównanie zawsze wyjdzie na minus. Duży ekran ? Też mi coś, w moim telewizorze czy monitorze widać dokładnie tak samo a oczy nie wychodzą mi za uszy. 3D ? Obywałem się i pewnie obejdę, poza tym co takiego jest w tym 3 D? "Avatar"? Bez żartów...

Nie chadzam do kina od dawna, przestałem lubić. Może to dobrze, może źle, nie oceniam, jedno jest pewne: coś się dla mnie skończyło. Ostatnim filmem jaki obejrzałem w sali kinowej był "Control" w 2008 i chociaż film bardzo mi się podobał co chwila zerkałem na zegarek. W porządku była tylko koleżanka z którą się wybrałem.