17 sierpień.

Gdy starałem się odnaleźć swój batalion, wstąpiłem do domu, który stał na granicy miasta. Zwykła chałupa. Czemu tam poszedłem? Powód był bardzo prosty. Byłem głodny. I to bardzo Liczyłem, że jakaś dobra kobieta nakarmi głodnego wojaka.

Jak się okazało, miałem szczęście. W budynku mieszkała staruszka i cała gromada dzieci.

-Oj, takiej zupy, to ja dawno nie jadłem, prze pani.

-Dołożyć jeszcze?

-Nie, dziękuję. Ale proszę mi powiedzieć jedno. Czemu pani i pańskie dzieci się nie ewakuowały? Niemcy tu idą, znowu.

-E...Jakie to moje dzieci? To sieroty. 11 sierot. Rodzice tej małej z warkoczykami zginęli w pierwszym dniu powstania.

Ten z blizną na policzku stracił ojca we wrześniu ?39. Matkę zabili w Auschwitz.

Czemu się nie ewakuowaliśmy?

Mieszkam tutaj od 40 lat. To już moja trzecia wojna, a mimo wszystko dom stoi, jak stoi. Bóg musi chyba czuwać nad tym miejscem.

Jeden z chłopców podszedł do mnie i spytał:

-Strzelał pan z niemieckiego PM?u?

-Nie, nie strzelałem. Ale moi koledzy tak.

-A ma pan Lugera?

-E?tak, mam go gdzieś tutaj.

Wyciągnąłem pistolet i położyłem go na stole.

Dzieciak wytrzeszczył oczy i zaczął przyglądać się broni.

-O?wiele bym dał, by móc go potrzymać. Mogę?

Spojrzałem na kobietę. Ta się uśmiechnęła i kiwnęła głową.

Zanim jednak chłopak wziął go do ręki, wyciągnąłem magazynek.

-Bam! Kolejny Niemiec nie żyje!

Jak go pan zdobył?

-Dostałem od brata. Atakowaliśmy niemieckie okopy na północy. W przeddzień moich urodzin.

Brat znalazł i mi dał.

Rozmowa została przerwana przed głośne pukanie do drzwi.

-To Niemcy?- spytała blond włosa dziewczynka, która bawiła się lalką, siedzą na kolanach kobiety.

-Nie, na pewno nie.- odparłem.

Podszedłem do drzwi i otworzyłem je.

-Witek?

-Zośka?

-Co ty tu robisz?

-Wracam ze szpitala. Próbuje znaleźć swój batalion, a ty?

-Moja kompania dostała rozkaz wzmocnienia zachodniej granicy Warszawy. Niemcy kontratakują i mamy ewakuować mieszkańców. Cała okolica jest pusta, zostało tylko kilka domów. W tym ten.

-Właź, przedstawię Cię.

-Dzień dobry.- przywitała się Zosia. Mam rozkaz ewakuowania każdego cywila, który znajduje się w tej okolicy.- odparła bez żadnego wstępu dziewczyna.

-Ja się stąd nigdzie nie ruszam.- odparła staruszka.

-Rozumiem, ale mam rozkaz?

-Pani kapral, pani da spokój. Ja już się będę zbierać. Dziękuję za zupę.

-Witek, ale Niemcy mogą tędy przechodzić.

-Daj spokój.

Pożegnałem się z domownikami i wyszedłem z siostrą na zewnątrz.

--------------------------------------------

-Cholera. Radio nie działa!

-Co? 30 minut temu działało.

-Tak, ale teraz nie działa. Nie mogę odbierać wiadomości. Nie wiem, czy ktoś mnie słyszy.

-O cholera! Coraz lepiej. Najpierw nam nie dali czołgów, potem okazało się, że z uzupełnień nici, a teraz pieprzone radio!

-Gdzie jest porucznik Lewicki?

-Rozmawia z kapitanem.

-Cholera. Wacek!

-Idę!- krzyknął kapral.

-Szybciej, no!

-Co jest?

-Radio wysiadło.

-Adolf, chłopie. Przecież wiesz, że nie jestem radiooperatorem a strzelcem karabinu maszynowego. Powinieneś opieprzyć Langera, nie mnie.

-E, dzięki stary.

-Do usług.

-Nikogo nie będę opieprzać. Mówiłeś, że przed wojną chodziłeś do technikum. Naprawisz radio?

-W technikum naprawiałem rowery i zegarki. Ale radiostację? Proszę Cię, nie bądź śmieszny.

-Jesteś pewny, że nie działa?

-Tak! Mówię Ci, że jest rozwalona.- odpowiedział Langer.

-A co konkretnie nie działa?

-Nie łapie sygnału. Jakby to była zwykła metalowa puszka.

-Jakieś pomysły?- spytał Adolf zwracając się do Sokoła.

-Hm?Pewnie urządzenie odpowiedzialne za nawiązywanie połączeń jest zepsute.

-No popatrz. Dzięki, że powiedziałeś, geniuszu! W życiu bym tego nie rozgryzł.

-Ej, możecie się przestać wydzierać.

-O, panie poruczniku, dobrze, że pan przyszedł. Radio nie działa.

Tadek stał przez chwilę nad okopem. Myślał co powiedzieć. W takich chwilach zawsze marszczył czoło i drapał się po policzku. Nagle rozkazał:

-Langer, wiesz, co się popsuło?

-Nie, poruczniku.

-Bierz radiostację do 2 kompanii. Tam znajdziesz chorążego Florczka. On może coś poradzi.

-Tak jest.

-Tylko wracaj zaraz!- zawołał Mader.

-Dobrze, dobrze.

-No panowie. Jest jeszcze mały problem. Potrzebuję ładowniczego do działa. Ktoś się zgłasza?

Cisza?

-Ktokolwiek?

-Ja mogę.

-Dobrze, Sokół. Ale przekaż komuś Brena. Będziemy go potrzebować, więc szkoda by było, jakby leżał bezczynnie.

A w ogóle, to ma ktoś z was ogień? Chyba zgubiłem swoją?

-Artyleria!- wrzasnął jeden z żołnierzy.

Wielka nawałnica pocisków zaczęła ostrzeliwać pozycję plutonu Lewickiego. W ułamku sekundy zrobiło się jedno wielkie piekło. Jedno z drzew zostało trafione. Złamane, upadło na okop Tadka.

-Siedzieć w dziurach! Nie wystawiać łbów!- krzyczał Adolf, chociaż ledwo był słyszalny.

Mader i Wacek od razu rzucili się do swoich okopów. Gdy tylko tam dotarli, skulili się w nadziei, że nic im nie będzie.

-Siedzieć! Nie ruszać się!

-A gdzie mieliby iść, do cholery?- zawył Tadeusz.

Kilka sekund później było po wszystkim. Nastała cisza, która wypełniła cały las.

Wyraźnie słychać było każdy, nawet najmniejszy szelest i dźwięk. Każdy był w szoku. Jeszcze nigdy żaden z tych żołnierzy nie dostał się pod taki ogień artyleryjski.

-Dawać sanitariusza!- krzyknął ktoś z głębi lasu.

-Adolf, gdzie Stachowicz?- spytał porucznik.

-Nie wiem, był tu przed chwilą.

-To go znajdź!! Jest przecież cholernym medykiem!

-Tak jest.

Tadek wyszedł z okopu i ruszył w kierunku, z którego dochodziło wołanie.

Gdy dobiegł, zobaczył grupę ludzi, którzy otaczają Langera.

-Jezu, Arek.

Langer leżał na ziemi, zalany krwią. Jego lewa noga ledwo trzymała się reszty ciała. Miał wielkie rozcięcie na twarzy.

-P?poruczniku?

-Tutaj, jestem. Odsunąć się!

-Co z radiostacją?

Tadek spojrzał na zniszczone metalowe pudło, które leżało kilka metrów od nich. Nie nadawało się do niczego.

-W porządku. Jest cała.

-O. Dobrze. Przynajmniej tego nie spieprzyłem.

-Niczego nie spieprzyłeś. Wszystko jest w porządku.- odparł spokojnie oficer.

Gdzie, do cholery, jest sanitariusz!?

-Poruczniku.

-Tak, Arek? O co chodzi?

-Wygramy?

Tadek się zawahał. Chciał powiedzieć, że tak, ale nie był tego pewien. W końcu, mimo braku pewności, stwierdził:

-Tak, musimy wygrać. Dobro zawsze wygrywa.

-Ale czy na pewno? Głupio byłoby umierać na marne.

-Nie umierasz. Słyszysz?

Trzymaj się, lekarz już idzie.

-Dobrze, poruczniku.- wyjąkał szeregowiec.

--------------------------------------------------

-Oto pozycje I batalionu. Dotarliśmy!

-Ano. Ciekawe, jak tam moi się trzymają. 2 dni się nie widzieliśmy.

-Właśnie. W końcu mi nie wyjaśniłeś, co robiłeś w szpitalu.

-Miałem lekkie załamanie.

-Załamanie? A co się stało.

-E, nie chcę o tym gadać.

-No mów! W końcu jestem twoją siostrą.

-Pamiętasz bliźniaków?

-Z twojej drużyny?

-Tak. Jeden strzelił sobie w łeb. Na moich oczach. Drugi się załamał na spółkę razem ze mną.

-Chryste. Nie wiedziałam. Przykro mi.

Idąc tak, nie zauważyłem, że idę wprost na metalowe pudło. Oczywiści musiałem z całej siły w nie uderzyć.

-Ał! Jezu Chryste!- zawyłem. Co za idiota zostawił?radiostację?

-Mocno rozwaloną radiostację.

-No. To zauważyłem.

Uklęknąłem i zacząłem mocno masować obolałe miejsce, które zrobiło się sine.

-Matko. Musieli ich ostrzeliwać. Widzisz te połamane drzewa?

-Ano. Kiedy przyjdzie reszta twojej kompani?

-Nie wiem. Pogadam zaraz z Chichnowskim. On będzie wiedzieć.

-No oby. Nie podoba mi się to.

Naszą rozmowę przerwała kanonada. Artyleria zaczęła ponownie ostrzeliwać pozycję batalionu.

Po pierwszych 3 pociskach wylądowałem na ziemi, gubiąc hełm. Zośka również wylądowała plackiem w błocie.

-Dawaj do okopu!- krzyknąłem.

-Co?!

-Do OKOPU!

-Co?!

-Spieprzaj do ukrycia!!

Dziewczyna odwróciła głowię i spojrzała na wskazany przeze mnie bunkier.

Pokiwała głową i zaczęła się czołgać w jego kierunku.

Byliśmy prawie na miejscu, gdy obok ktoś zaczął wołać sanitariusza.

To było istne piekło.

Odetchnąłem dopiero wtedy, gdy byliśmy bezpieczni w bunkrze, który okazał się bunkrem?dowództwa.

-Witek, Zosia? Co wy tu robicie?

-O. Wujcio. Właśnie szukamy 2 osób do brydża. Dołączysz się?- odparłem z lekkim poirytowaniem.

-Co? Co ty pieprzysz?- odparł oficer.

W tej samej chwili ostrzał ustał.

-Chwałą najwyższemu. Przestali.- mruknęła Zosia, wystawiając głowę.

Wypełzałem się z kryjówki. Obok mnie leżało ścięte drzewo. Ktoś z daleka wołał sanitariusza.

-Niemcom chyba naprawdę zależy na Warszawie.

-Wujku. Straciłem kolejnych ludzi...Witek, Zosia? Co tu robicie.

-Wróciłem zza światów.- odparłem.

-U, dobra nasza. Brakuje nam ludzi.

-Tadek, nie wiem. Postaram się załatwić jeszcze paru ludzi z III batalionu. Zresztą, jedna z kompanii powstańców zajmie zaraz pozycje na naszym lewym skrzydle.

-Dobre i to. Witek, jak stoisz ze sprzętem?

-Tylko mój Colt i Luger od Ciebie. Żadnych ładownic, granatów. Stena zostawiłem w szpitalu.

-Chodź. Skombinujemy Ci jakieś graty.

Zosia, ty idź coś zjedz. A potem wracaj do swoich.

-Taaa jest, poruczniku.- odpowiedziała dziewczyna.

Ps. Wybaczcie zastój w dodawaniu wpisów, ale miałem ostatnio mało czasu, więc tak wyszło. Ale teraz powinno być już z górki.