Ostatnie wypowiedzi Chrisa Avellone'a odnośnie "duchowego następcy" Planescape: Torment wywołały cała falę różnych skrajnych komentarzy. Od (lekko przeważających) "to się raczej źle skończy", przez wysoce entuzjastyczne "no nareszcie" po (na szczęście niezbyt liczne) "czym, u licha, jest ten cały Torment?" Planescape: Torment Cóż, tak to już jest z grami w danym środowisku kultowymi. Jedni marzą o ich powrocie - ale tylko i wyłacznie w stanie niezmienionym. Inni podchądzą, łagodnie mówiąc, do t
Nie, nie będzie o Euro. O grach nie będzie również. Mało tego, nie będzie nawet narzekania. Wręcz przeciwnie. Będzie to tekst pochwalny. Mniej więcej. Naszą cechą narodową, którą nosimy z widoczną dumą, jest malkontenctwo. Narzekactwo, mówiąc prościej. Narzekamy, gdy jest źle (z oczywistych powodów), narzekamy również gdy jest dobrze ( bo mogłoby być lepiej). Nawet gdy jest wspaniale - narzekamy ( bo to jakies podejrzane). Większość z nas to wie i ,co najzabawniejsze, większość się do tego narz
Zastanawialiście się kiedyś dlaczego znakomita większość gier bazujących na książce/filmie/komiksie okazuje się po premierze wyjątkowym szajsem? Pewnie tak, jeśli akurat nie mieliście nic lepszego do roboty, albo mieliście kontakt z grą która, dajmy na to, na zawsze zrujnowała Wasz obraz Spider-Man'a.
Czasami obserwując wychodzące gry, które mają jechać na popularności danej serii ksiązkowej, filmowej lub komiksowej, nie mogę się nadziwić za jakich idiotów mają nas developerzy. A skoro ich po
Do tej pory, poradniki o takim właśnie tytule, mógłby z powodzeniem wydawać Blizzard. Wprowadzenie MMO do Azerothu obdarło ten świat z wiarygodności i sprawiło, że Blizzard przestał zajmować sie czymkolwiek konstruktywnym (nie licząc wydanwanego właśnie Diablo 3 które jest mi idealnie obojętne). Ciekawie zaprojektowany świat został zarżnięty przez mechanikę MMOrgową, ale ów zbrodniczy akt okazał sie niesamowicie lukratywny, a zatem - mission completed. W końcu na Blizzcon'ach fani dalej przebier
UWAGA: Jeśli ktoś nie przekonał sie na własnej skórze jakie to "złe i niedobre" jest zakończenie sagi Mass Effect, niech nie czyta. Po co ma sobie psuć zabawę.
Jak wiadomo, niedługo po premierze ostaniego ME bądącego zakończeniem i podsumowaniem serii, rozpętało sie "piekiełko zakończeniowe". Koniec gry sie nie spodobał, delikatnie rzecz ujmując. Sposob "ostatecznego rozwiązania kwestii Żniwiarzy" i wszelkie jego następstwa spotkały sie z falami wściekłości, niedowierzenia, smutku, i zwyczajnej
Całkowice nie pojmuję Bioware'u. Naprawdę całkowicie. A przynajmniej taką mam nadzieję, bo jeśli jednak rozumiem ich motywy, to nie wrózy to nikomu zbyt dobrze. Ale do konkretów.
Saga Mass Effect przywróciła moją dawno utraconą wiarę w giganta z Edmonton. Gra, będąca mi początkowo zupełnie obojętną, (strzelanina w kosmosie udająca rpg a fuj) okazała się głęboko poruszającą, rewelacyjnie zrealizowaną i przedstawioną hitorią (o zakończeniu innym razem). Pomimo wszystkich wad, których nie będe prz
Piątek 13-ego.
Idealny dzień na rozpoczęcie bloga. W szczególności, że nie jestem specjalnie przesądny. Ot, nie wierzę po prostu ani w przesądy ani w tak zwane "prawdy ludowe" bądź też ogólne.
Ale data sympatyczna.
Zawsze wydawało mi się zastanawiające, że ludzie mają wielką łatwość w przyjmowaniu pewnych rzeczy za pewniki. Skoro utarło się że tak jest, to tak jest i koniec. Finito. Stan rzeczy nie może zostać zmieniony.
Ale wstęp i tak już przydługi więc przejdę do konkretu z którego powst
