Sam Geralt przyznał, że przy głębszym poznaniu traci, trzeba uznać to za łgarstwo wymyślone przez wiedźmina by szastać swą nieokrzesaną erudycją. Jak jest naprawdę? Czy dzieła w których białowłosy są rozrywką tylko na raz? Ośmielę się wątpić. Swą przygodę z wiedźminem, zaczynałem brzdącem jeszcze będąc, gdy tata mój, wbrew wszelkiej poprawności politycznej i jakiejkolwiek innej, dał mi do czytania pierwszy tom opowiadań o wiedźminie. Cóż to był za szok! Elfy nie były szlachetne, a główny bohater
Ech... Wakacje. U mnie, na Śląsku chwilowo deszczowe. Nie pozostaje więc nic jak tylko poczytać, pograć, powyzywać ludzi w internecie. Znam zdecydowanie lepszy sposób na nudę, potrzeba jednak do niego kolegów(realnych), nie chodzi mi tu o spicie się, czy inne tego rodzaju zabawy. Miast tego lepiej pospiskować, podbijać, zdradzać... A to wszystko w domowym zaciszu, przy mapie krainy Westeros. Saga Pieśni lodu i Ognia stała się już światowym bestsellerem, niewątpliwie pomógł w tym serial HBO. Nie
Powyższy tytuł wpisu, znawców fantastyki mógł przyprawić o szybsze bicie serca. Jest to jednak tytuł bardziej reklamowy, niż zgodny z prawdą. SuperNowa, nie serwuje nam świeżaka, ani nic odkrywczego, podaje to co większość czytelników ASa zna, ale dla innych, tych którzy kojarzą go tylko z cyklem o wiedźminie, to dobry powód by poznać kilka naprawdę dobrych dzieł. Maladie i inne opowiadania. Jedną, z pierwszych rzeczy, która przychodzi mi na myśl, to brak degustacji żywionej do grafików z Su
Gry już dawno stały się częścią pop kultury, a od niedawna popularne stało się nadawanie im miana sztuki. Naturalną więc rzeczą jest stawianie gier koło literatury i filmu, ale czy ?interaktywne historie? uznane za arcydzieła, mogły by wziąć udział w edukacji, w takich do cna przestarzałych i konserwatywnych miejscach jak szkoły? Największy problem w wsadzeniu gier do systemu edukacji, był by wybór ?lektur?. Musiały by być to gry niosące, ze sobą wartość artystyczną jak i przesłanie- coś
To nie jest zwykłe zestawienie pukawek. To jest poradnik. Bo gdyż przyjdzie do robienie gry trzeba do niej włożyć jakąś broń, bo jak powiedział imć Smuggler ?Tam nie ma ani jednego karabinu maszynowego. I to ma być fajna gra?!?. Jednak nie wolno brać tego sobie do serca dosłownie- mile widziane są inne wielkie spluwy, lub kieszonkowe narzędzia globalnej zagłady. BUM! BUM! Każdy wie, że spluwa to podstawa. Gdyby nie one jak wyglądał by świat? Przez lata ludzka technologia rozwijała się, tw
Podczas nie wiadomo której już reklamy w tvn pokazany zostaje jakiś Szpak, którego imię już zapomniałem. Szpak ubrany jest w fantazyjne wdzianko i ma szaloną fryzurę. I tu nasuwa pytanie: Czy kontrowersyjna kreacja to zabieg artystyczny, czy PR-owy? Pominę to, że uważam tego jegomościa nie za artystę, a za idiotę z dobrym głosem. Ważne teraz jest to, że jeśli wpiszemy jego nazwisko(w moim przypadku, sporo czasu zajęło odgadnięcie imienia) do google to ujrzymy jego zdjęcia, w.... niezwykle.... f
Kolejna część i kolejne trzy czarne charaktery. Tym razem będzie coś o łowcy, o którym mało co wiadomo; chyba najpopularniejszym złym; i kimś ko dopiero miał zagładę przynieść. Zacznijmy po koleji, czyli od łowcy. Predator, bo o nim mowa bohater(rzy), który wystąpili w trzech filmach w roli tytułowej i kolejnych dwóch jako trzeci człon nazwy. Ale kim są predatorzy? Tajemnicza rasa łowców z kosmosu przybywająca od czasu do czasu na ziemie by zapolować na ludzi(Predator 1 i 2), ale jako, że ludzi
Geniusze zła, fanatycy, bezlitosne bestie. Często te postacie występują epizodycznie, ich twarze możemy zobaczyć tylko w ostatniej scenie, ostatecznej walce dobra ze złem, ale najczęściej to właśnie ci źli są zapamiętywani na dłużej. W czym tkwi ich fenomen? Szczerze: nie wiem, i nie mam chęci szukania tych powodów. Chce przedstawić moich ulubionych złych. Bo jak wiadomo zło jest złe, dla tego jest takie dobre. Jaki serial ogląda zło? Zacznę od moich najmłodszych lat, gdy będąc brzdącem puszczan
Książka którą się tak podniecałem pisząc na blogu, którą kupiłem zaraz po premierze, recenzuje dopiero teraz. Można zadać pytanie: czemu więc dopiero teraz?. Cóż, można by je zadać, ale jako, że nie ma nikogo w pobliżu, a więc notabene pytanie nie zostało zadane. Znaczy to tyle, że odpowiedzi nie będzie. W kwestii wydania Metro prezentuje się dobrze. Niezła okładka i plan metra, nie budzą wielkiego podziwu i na pewno nie zapamiętam ich na długo(czyli już zapomniałem). Błędów w samej treści więk
Joł, joł, joł! Jako, że od mojego ostatniego wpisu minęły około okrągłe 202 dni, uraczę moich nieistniejących fanów kolejną zawiłą i pełną zwrotów akcji recenzją. Nie myślcie tylko, że robię to dla was. O nie! Robie to z powodu cholernie deszczowego dnia, podczas, którego nie mam w co grać, co czytać i wogóle nie mam co robić. Dobra, nie budzę już napięcia. Pewnie wszystkich ciekawi co tym razem zrecenzuje Demo alias "Nikomu nie znany gość"? Nową książkę kucharską autorstwa Pascala? Mape objazdu
Na wstępnie pisze, że nie jestem sadystą, co prawda mam pewne problemy psychiczne, jednakże nie czerpie przyjemności z widowiskowych śmierci na ekranie. Prawda jest taka, że śmierć, jak mało co wzrusza do głębi człowieka. Pokazana w odpowiedni sposób, może przyprawić o łzy. Pokazuje Wam moim zdaniem 9 najlepszych, może nie najbardziej widowiskowych śmierci ale takich które zapadają w pamięć. Nie jest to lista, w której oceniam najlepszą śmierć. Jakieś granice przyzwoitości przecież muszą być. F
Sam tytuł jest już ciekawy. Będę się tu żalił, wyzywał, podawał najróżniejsze definicje tego jakże popularnego zjawiska, jak i moje opinie sk*rwysyństwa. Ostrzegam, że będzie wulgarnie. Przy skurwysyństwie podaje się nawet wikipedia. Sk*rwysyn to dosłownie syn ladacznicy, kurtyzany, dziewczyny do wynajęcia czy jak tam wolicie nazwać ten fach. Samo słowo "k*rwa" już dawno straciło swoje pierwotne znaczenie. Dzisiaj używa się go raczej jako zwyczajnej bluzgi lub jako znak interpunkcyjny. Mogę się
Książka napisana i wydana już dawno bo w 1989 roku, w Polsce wydana po dwudziestu latach. Green nie jest wielkim autorem, bo gdyby nim był wydawany byłby już w naszym kraju od dawna, bo bynajmniej jednej książki dotąd nie napisał. Czy książka wydana z tak dużym poślizgiem może być dobra, czy przyciągnie młodych czytelników? Ba! Odnoszę wręcz wrażenie, że właśnie w takich celuje tą pozycją Fabryka Słów. Czym tak właściwie jest "Błękitny Księżyc"? Jest to powieść heroic fantasy. Że nuda? Że powta
Wschodnie fantasy jest całkowicie odmienne od tego, często kiczowatego zachodniego, bijącego po oczach czarno-białym schematem, bezpośrednim podziałem na dobrych i złych. Tym bardziej zakochałem się w tym wschodnim, tak bardzo innym. Miałem do czynienia z Strugacckimi i Głuhowskim, którzy wciągnęli mnie w wykreowany świat i w przypadku braci Strugacckich często serwowali nie lada jazdę. Paweł Kornew, tworzy świat może nie tyle wybitnie oryginalny, ale na pewno wciągający i sugestywny. Sopel nie
Jacek Komuda pokazuje nam swoją kolejną książkę osadzoną w swojskich klimatach Rzeczpospolitej szlacheckiej. Prezentuje kolejną edycje z cyklu "Taniec z szabelką", czyli staropolską wersje "Tańca z gwiazdami", w którym występują tylko szlachetnie urodzeni i pachołkowie tychże, no ewentualnie jacyś kozacy. Fabuła skupia się wokół Jacka Dydyńskiego, pierwszej szabli województwa, szlachcica i rębajły do wynajęcia. Gdy pewnego dnia podwija mu się noga i ląduje w małym aczkolwiek przytulnym loszku, g
Recenzja pisana na świeżo zaraz po zakończeniu lektury. Ale jak wypadła kontynuacja jednego z najgłośniejszych debiutów ostatnich lat - "Malowanego Człowieka"? Powiem od razu: nie zawodzi. Pierwszą księgę przeczytałem przy pierwszym podejściu. 515 stron czyta się szybko, tak, że nie obejrzysz się, a minie wiele czasu zanim oderwiesz się od książki. Jednak o czym właściwie jest "Pustynna Włócznia"? Jak już się rzekło jest to kontynuacja "Malowanego Człowieka", kontynuacja bezpośrednia, jednak czę
Przerwa z pisaniem okazała się dość krótka, co wiąże się też z moimi pięknymi planami, które trafił szlag. Mimo małej ilości czytelników, trzymam się bloga i będę was męczył moimi tekstami dopóki mi się nie znudzi, lub nie dadzą mi bana. Czyli trochę jeszcze popisze. Tym razem prezentuje, nowość(no może prawie) "Czarny Horyzont" Kołodziejczaka wydany po latach przerwy. Czy jest to powrót w glorii i chwale? To się dopiero okaże. Od razu mówię/pisze że nie miałem wcześniej styczności z "Kolorami S
AS polskiej fantastyki zaatakowałł nową książką(nawiasem mówiąc zaatakował ją już dawno), ponownie mieszając wydarzenia historyczne z zjawiskami paranormalnymi. Z jakim skutkiem? To już zupełnie inna historia... Zacznę może od wydania, które jest delikatnie mówiąc koszmarne: kiczowata okładka, jacyś giermkowie* na wewnętrznej stronie okładki, papier mogący jakością konkurować chyba z papierem toaletowym, a w pewnym sensie z nim przegrywa. SuperNOWA powinna zainwestować w nowych grafików i arty
Fanfiction staje się ostatnio powszechnym zjawiskiem: fanowskie opowiadania, mody dodające kolejne przygody do ulubionej gry, wszystko to zasypuje internet. Jedne dzieła są lepsze, drugie gorsze. W tym przypadku skupimy się na sadze o Wiedźminie, a konkretnie jednym przykładzie.
Przez pewien czas na starej stronie internetowej Wiedźmina(gry) były opowiadania fanfiction, niektóre z nich można znaleźć na forum[oficjalnej strony growego Wiedźmina]. Udało się mi całkiem niedawno wykopać na stronie
