Skocz do zawartości

Dives

Forumowicze
  • Zawartość

    2414
  • Rejestracja

  • Ostatnio

Reputacja

16 Neutralna

O Dives

  • Ranga
    Skalny Troll
    Skalny Troll
  • Urodziny 01.06.1993

Dodatkowe informacje

  • Ulubiony gatunek gier
    Array

Informacje profilowe

  • Płeć
    Array
  • Skąd
    Array

Ostatnio na profilu byli

10391 wyświetleń profilu
  1. Dzisiaj biorę na tapetę grę, którą jako fan uniwersum Tolkiena bardzo chciałem ograć lata temu, lecz z powodu braku konsoli było to niemożliwe. Rodzice zasłaniali się jakimiś bzdurami typu gry za 300zł... Na pocieszenie został mi Powrót Króla, który już PCtów nie ominął. Jednak bez znajomości gradaptacji Dwóch Wież mój wewnętrzny, młodociany fan sagi pozostawał niespełniony. Anno Dominum 2018 w końcy mam upragnioną produkcje i zamierzam sprawdzić czy warto było czekać. Zacznijmy od tytułu, który jest nie do końca akuratny. Gra tak naprawdę łączy wydarzenia z pierwszej i drugiej części, a zaczyna się od pamiętnej bitwy na stokach góry przeznaczenia robiącej za samouczek. Następnie towarzyszymy drużynie pierścienia we wszystkich ważniejszych wydarzeniach. Takie podejście mi się podoba, gdyż wypełnia lukę którą spowodował brak gry inspirowanej pierwszym filmem. Niby mamy grę Drużyna Pierścienia, ale ona podąża (zarówno fabularnie jak i wizualnie), za książką, nie ekranizacją, a rozdźwięk jest spory. Po drugie deweloper nie musiał wymyślać zbyt wielu misji na siłę, żeby wydłużyć grę, bo jak by nie patrzeć w Dwóch Wieżach mamy jedną dużą bitwę i kilka potyczek, a więc trochę mało materiału. Dobrze, a z jaką produkcją mamy tutaj do czynienia? Jest to slasher, co po polsku można nazwać chodzoną nawalanką, ale taką w konsolowym stylu czyli bardziej God of War niż Diablo. Do dyspozycji mamy szybki oraz silny atak, blok, dobicie i atak dystansowy. Wraz z postępami w grze zdobywamy poziomy doświadczenia i XP za które możemy ulepszać postać czy to wydłużając pasek zdrowia, czy odblokowując silniejszą kombinację ciosów. Od 3 misji możemy wybrać postać którą chcemy grać, do wyboru są Legolas, Aragorn i Gimli. Gra dzieli się na misje inspirowane wydarzeniami z filmów, które po ukończeniu możemy dowolnie powtarzać np. inną postacią lub na wyższym poziomie trudności. Zazwyczaj naszym celem jest dotarcie do końca poziomu, przy okazji wysyłając wraże oddziały do piachu. Czasem gra urozmaica nam zabawę innymi zadaniami, jak obrona sojuszników, czy zrzucanie drabin, aby liczba przeciwników na murze nie osiągnęła wartości krytycznej. Zróżnicowanie przeciwników jest naprawdę duże. Mamy tu wszelako uzbrojone i odziane odmiany orków, goblinów i Uruk-hai. Do tego bossowie i mini bossowie jak trolle czy beserkerzy. Walka z nimi jest z grubsza ok, ale wychodzą tutaj pewne mankamenty produkcji. Jest dość chaotycznie. Wrogowie, zwłaszcza w większej liczbie, bardzo łatwo mogą nam przerwać atak, przez co wyprowadzanie bardziej skomplikowanych kombosów jest frustrujące. Często się poddawałem i przebijałem się przez wrogów ciężkim atakiem i jakąś podstawową kombinacją ciosów, którą miałem realną szansę wyprowadzić. Niestety grze brakuje elegancji systemu walki wymienionego już God of War, gdzie praktycznie każda umiejętność znajduje zastosowanie i można obierać różne taktyki w zależności od preferencji. We Władcy często musimy się mozolnie przeklikiwać przez zastępy wrogów. Historię poznajemy z przerywników filmowych wziętych żywcem z ekranizacji w jakości DvD. Boli trochę dość częsty problem z przewijaniem cutscenek przy ponownej próbie przejścia misji. Raz dadzą się „skipnąć” bez problemu, innym będziemy musieli je obejrzeć w całości. Chyba najtrudniej w pozycji tak starej odnieść się do grafiki. Jest czytelna, ale co bardziej wrażliwym na wizualia osobnikom postaci mogą się wydać karykaturalne, na szczęście osobiście się do nich nie zaliczam. Fajnie zrealizowany jest moment przejścia z scen filmowych do grafiki renderowanej na konsoli, chociaż tutaj najbardziej widocznym staje się, że mamy do czynienia z grą na osiemnastoletnią konsole. Bardzo bym chciał zobaczyć coś takiego w wykonaniu Xboksa One albo PS4. Są pewne aspekty które mi w sferze graficznej imponują, oczywiście biorąc pod uwagę, że mówimy o PS2. Na ekranie w kulminacyjnych momentach widzimy okołu 20 postaci, każda z nich rzuca cień, a nie zdarzyło mi się poczuć aby animacja zwalniała. Niestety z jakiegoś powodu w grze nie znalazły się modele hobbitów, pomijając Froda. Tak więc w czasie np. walki w grobowcu Balina walczy 6 herosów. Bardzo fajnie rozwiązano odbicia w wodzie, które są tu jak najbardziej obecne. Z tego co zaobserwowałem są one renderowane w czasie rzeczywistym, ale aby konsola sobie z tym poradziła robi to w niskiej rozdzielczości, co można uznać za zniekształcenia powstałe w wyniku odbicia światła od tafli wody. Taka mała rada do wszystkich którzy mają ochotę na retrogranie. Zaopatrzcie się w stary telewizor, taki kineskopowy. Obecnie są praktycznie bezwartościowe, więc nie powinno o to być trudno, a wrażenia z grania będą o niebo lepsze. Obraz 576i na 40 calowych i większych płaskich TV stwarza zagrożenie dla zdrowia, można sobie oko pikselami wydłubać. W czerpaniu pełni przyjemności z gry przeszkadzał mi brak co-op'a na dwa pady, na szczęście sequel naprawia tę bolączkę. Tak oto moi drodzy dotarliśmy do końca naszej wędrówki...znaczy końca recenzji. Pozostaje mi wystawić ocenę. Zaznaczam tylko, że jest to nie tyle ocena samej gry, co ocena tego, czy współcześnie warto w grę zagrać (jeśli w nią nie graliście), lub wrócić (jeśli graliście za dziecka i boicie popsuć sobie wspomnienia). Daję: 7/10* Mimo lat na karku naprawdę daje radę * wystawiam jako fan Władcy Pierścienie, jeśli się do nich nie zaliczacie odejmijcie jeden punkt.
  2. Od kiedy wyprowadziłem się od rodziców i zamieszkałem z dziewczyną nie mam dostępu ani do konsol (brak TV) ani do co lepszych laptopów (swój zalałem). Jednak jako, iż gracz pozostaje graczem niezależnie od okoliczności postanowiłem sprawdzić co mogę uruchomić na jedynym dostępnym mi obecnie urządzeniu. Mowa o Kiano Intelect X2. Specyfikacja nie zachwyca. Na pokładzie mamy procesor intel atom x5-z8300, 4GB RAMu DDR3 oraz Windows 10 w wersji 64-bitowej. Ekran to 1280x800 IPS. Plusem urządzenia są: w miarę przyzwoita ilość RAMu, zgodność z najnowszymi bibliotekami DX, cztery wątki (rdzenie) CPU. Minusy? Wydajność jednego wątku procesora oraz możliwości GPU. Czy pójdzie na tym Crysis? Dowiecie się czytając dalej, ale zacznijmy od produkcji mniej wymagających. Heroes of Might and Magic III Tutaj zaskoczenia nie ma, ta leciwa strategia prawdopodobnie działałaby dobrze i na w miarę nowej pralce. Cieszy natomiast to, iż "nie gryzie się" z nowymi okienkami. Dodatkowo nadmienię, że można komfortowo grać w trybie tabletu (z odłączoną klawiaturą), a bateria starcza na 5h+ godzin zabawy. Jest to więc dobra propozycja np. na podróż pociągiem. Gothic Tego klasycznego RPGa nie mogło tutaj zabraknąć. Małe wymagania aż proszą się o próbę odpalenia na Atomie. Tak też zrobiłem i...pierwsze wrażenie było okropne. Gra odpaliła się w oknie i często-gęsto klatkowała. Na szczęście nie był to problem z urządzeniem a z Windowesem. Pomogło ściągnięcie i zainstalowanie malutkiego patcha naprawiającego wszystkie niedogodności. Gothic II Miła niespodzianka – gra nie miała takich drastycznych problemów jak część pierwsza, znaczy odpalała się normalnie. Natomiast po ustawieniu maksymalnych detali FPS wyraźnie spada, co dziwi ponieważ dużo nowszych i ładniejszych gier działa lepiej. Możliwe, iż ta część też doczekała się łatki poprawiającej jej działanie, ale dolegliwości nie były na tyle uciążliwe aby mi osobiście chciało się szukać rozwiązania (po prostu zmniejszyłem zasięg widzenia z 300% do ok 180%). Warcraft 3 + TFT Mój ukochany Warcraft! Gra działała dobrze na Pentiumie 4 i GMA więc tutaj nie mogło być problemów, prawda? Niestety nie do końca. Co prawda wszystko działa płynnie, ale...gra uruchamia się w trybie tabletu. Skutkuje to tym, że gdy gramy z podłączoną klawiaturą Warcrafta widzimy obróconego o 90 stopni. Nie udało mi się rozwiązać tego problemu. Jeśli ktoś wie jak to naprawić będę wdzięczny za wskazówki. World of Warcraft Gra działa bardzo przyzwoicie. W natywnej rozdzielczości ekranu w mieszaninie średnich i wysokich ustawień osiągamy 30 klatek na sekundę. Hearthstone Co tu dużo pisać, gra działa dobrze. Do tego podobnie jak HoMM bardzo fajnie sprawuje się w trybie tabletu. Far Cry Natywna rozdzielczość, ustawienia to mieszanina średnich, wysokich i bardzo wysokich. Call of Duty 2 Natywna rozdzielczość i wysokie detale Call of Duty 4 Aby uzyskać płynny obraz trzeba zejść z rozdzielczością do 720p i niskich detali Call of Duty: World at War Płynnie pogramy dopiero przy niskich detalach i rozdzielczości 640x480 lub 800x600. Bioshock Gra działa (ale też wygląda!) całkiem fajnie w 800x600 i średnich ustawieniach graficznych. Mass Effect Niskie detale. Do osiągnięcia absolutnej płynności zalecam 640x480, ale wtedy piksele zbyt ranią oczy. Sam grałem w 800x600 z lekkimi dropami i grało mi się przyjemnie. Amnezja średnie detale i natywna rozdzielczość, gra trzyma okolice 30 klatek (czasem troszkę mniej, ale nie przeszkadza to w zabawie). Skyrim Chyba największe i najbardziej pozytywne zaskoczenie na tej liście. Co prawda jesteśmy zmuszeni do gry na niskich ustawieniach graficznych (wyłączyłem też całkowicie cienie grzebiąc w plikach gry), ale za to otrzymujemy świetną grę, która ciągle wygląda b. dobrze (jak na możliwości sprzętu, oczywiście). Rozgrywka jest płynna nawet w czasie walki ze smokami i to w 720p! Crysis No i doszliśmy do tego Sprzęt dość butnie nastawia średnie detale i rozdzielczość ciut niższą od HD, ale przy takich detalach możemy co najwyżej przejść się plażą na początku gry. Jakakolwiek akcja dramatycznie morduje nam FPS. Tak naprawdę w każdych warunkach jest płynnie dopiero w 800x600 z detalami na low, wyjątkiem są woda, tekstury i fizyka (bo Crysis bez palm ścinanych ostrzałem z karabinu to nie Crysis) Jak widać bardzo dużo zależy od samej gry. Produkcje wyglądające bardzo podobnie (przykład CODa 4 i 5) potrafią zachowywać się diametralnie inaczej. Pozostaje sprawdzanie każdej gry oddzielnie. Porównując GPU tego Atoma do czegoś mniej egzotycznego umieściłbym go pewnie między integrami intela HD 3000 i HD 4000.
  3. Zamierzam na tym blogu publikować recenzje gier sprzed kilku/kilkunastu lat pisane z perspektywy gracza AD 2015 oraz postaram się odpowiedzieć czy dzisiaj wciąż są warte sięgnięcia po nie. (Przy okazji przyznam się, że to jest pierwsza recenzja jaką napisałem w moim życiu, proszę więc tak o komentarze jak i wyrozumiałość ). Uncharted: Drake?s Fortune (PS3) Pierwsza część cyklu będącego jednym z głównych koni pociągowych trzeciej generacji Playstation. Seria doczekała się już wydania na system PS Vita i zapowiedzi na najnowszą konsole Sony - PS4. Czy jednak w dobie oczekiwania na piątą część cyklu, osoby niezaznajomione z Uncharted mają czego szukać w protoplaście cyklu? Postaram się przybliżyć zagadnienie z perspektywy osoby, która dopiero w 2014 rozpoczęła swoją przygodę z według wielu - grą roku 2007. Lara bez biustu W grze wcielamy się w Natana Drake?a, ponoć spokrewnionego z sir Francisem Drakiem, którego grobowca jako młody łowca przygód szuka, licząc na wskazówki w odnalezieniu El Dorado. Gra zręcznie łączy wątki historyczne i fantastyczne przypominając w tym względzie znaną serię Ubisoftu. Naszemu bohaterowi towarzyszą reporterka Elena Fisher i przyjaciel oraz mentor Victor Sullivan. Perypetie naszej gromadki śledzi się przyjemnie, a dialogów (brak wersji PL) słucha z niekłamaną przyjemnością. Oczywiście scenariusz jest lekko oklepany, ale nie przeszkadza to przerywnikom filmowym w których go poznajemy, być najlepszą częścią gry. Czasami życzyłem sobie aby cut-scenki trwały bez przetykania ich rozgrywką. Tutaj niestety leży pies pogrzebany. Gramy! Gameplay tego dziecka Naughty Dog można przyrównać do dwóch innych wielkich serii 7 generacji konsol. Wspomnianego już cyklu Assassin?s Creed oraz Gears of War. Z pierwszego bierze karkołomne akrobacje i wspinaczki, z drugiego wymianę ognia zza osłon. Chwila, jak porównanie do tych gier może być krzywdzące? Toż to świetne produkcje są! Prawda, ale tylko połowiczna. Włączając drugiego Assassina lub trzecie Gearsy otrzymujemy świetne growe doświadczenia. Teraz wróćmy do wydanych w latach 2006/7 pierwowzorów. Auć, co? Nie zrozumcie mnie źle, w swoim czasie to były i pod wieloma względami wciąż są to produkcje wybitne. Tylko ich kontynuacje dokonały takiego skoku jakościowego, że z trudem można znieść uwidocznione ułomności tych gier. Przykładem mogą być strzelaniny. W Uncharted w wielu przypadkach wrogowie po prostu na nas biegną bez większego ładu i składu. Łatwo ich wtedy wybić, ale przewaga liczebna skutkuje tym, że w końcu ktoś dobiega do naszej osłony i nas zabija. Można to uznać za element taktyki, bowiem wróg próbuje nas też flankować. Wydaje się to ok, gdyby nie fakt, że walczymy z najemnikami. Ci jak wiadomo pracują za kasę a ich celem jest przeżyć i zarobić. Widok wrogów ginących całymi stadami byleby tylko nas dopaść jakoś mi tu nie pasuje. Uncharted posiada jedną aktywność której brak w wyżej wspomnianych grach (AC, GoW). Są to stosunkowo proste zagadki logiczno-terenowe które musimy rozwiązać z pomocą znalezionego przez Natana dziennika sir Dreka. Polegają zazwyczaj na poustawianiu pewnych elementów w danej lokacji aby pasowały do rysunków i zapisków XVI wiecznego korsarza. Ostatnia wartą wspomnienia rzeczą są krótkie (na szczęście) sekwencje w których ostrzeliwujemy się z jadącego jeepa lub płyniemy skuterem wodnym. Zawsze to jakieś urozmaicenie, ale ich wykonanie przywodzi mi na myśl produkcje budżetowa, a w końcu gramy w sławne Uncharted! Grafika i dźwięk Gra w dniu premiery wzbudzała ekscytacje oprawą audiowizualną, jak jest dziś? Dźwięk się broni całkiem nieźle, o dialogach już wspominałem - są świetne. Odgłosy broni są poprawne, a muzyka odpowiednio dostosowuje tempo i melodie do sytuacji na ekranie. Jednak jest to stosunkowo wolno starzejący się aspekt, więc można było się tego spodziewać. Grafika niestety tyle szczęścia nie miała, roślinność jest plastikowa, jak gdyby wygenerowana na Unreal Enginie 3. Woda widziana z daleka jest płaską teksturą. Może nie jest to główny element wystroju (większość gry dzieje się w lasach i ruinach), ale jeśli kiedykolwiek widzieliście w akcji Black Flaga oczy was zabolą. Efekty cząsteczkowe i np. wybuchy pocisków są słabe do tego stopnia, że kiedy pierwszy raz spotkałem wroga z RPG zastanawiałem się z czego on strzela. Pocisk zostawiał za sobą smugę, ale efekt przy trafieniu ładunku w ziemie był żaden. W pierwszej chwili pomyślałem, że to karabin wyborowy. Dopiero śmieć z ?wybuchu? obok Draka wyprowadziła mnie z błędu. Dość dobrze bronią się modele postaci i animacje ? tym nie mam nic do zarzucenie. Czy warto? Gra pod wieloma względami jest dość leciwa, ale z drugiej strony położyła podwaliny pod świetną serię (dwójka naprawia wszystkie niedociągnięcia pierwowzory) i stanowi dobre do niej wprowadzenie. Jeśli jeszcze nie ograliście nowszych gier Naughty Dogs możecie dać tej produkcji szanse, zwłaszcza, że można ją dostać za grosze na aukcjach i punktach wymiany gier. Ocena końcowa odzwierciedla jakość produkcji, jak ją widzę na tle dzisiejszych gier. Grafikę oceniam z perspektywy czasu, biorą pod uwagę jak wyglądają inne gry na PS3. Gameplay: 5/10 Grafika: 6/10 Dźwięk: 8/10 Ogólna: 6+/10
×
×
  • Utwórz nowe...