Naszło mnie teraz i tutaj na pewną refleksje i kilka przemyśleń. W otaczającym mnie świecie zauważyłem kilka dość dziwnych tendencji. Wielu ludzi jest wyśmiewanych za to, że próbują się odnaleźć w tej brutalnej rzeczywistości. Próbują znaleźć ludzi, którzy ich zrozumieją, czasem nawet znajdują, ale spotyka się to z odzewem nic nie znaczącej, a jednak denerwującej społeczności, czy to klasowej, czy w pracy, że można w ogóle znać taką osobę. ''Kultura konsumpcji'' miesza z błotem wszystko co inne, nie pasujące do nich, albo zagrażające ich chęci władzy i pieniędzy. W ten sposób świat nie stanie się lepszy, warto się czasem poświęcić, zagryźć język i nie obrażać innych, bo ta osoba ma też uczucia. NIKT nie lubi być poniżany. Czasem się o tym zapomina. Żyj i daj żyć innym. Wolność jednego człowieka kończy się tam, gdzie zaczyna drugiego. Nie zmieniajmy tego. Ktoś kiedyś powiedział, że życie polega na prowadzeniu do tego, żeby następne pokolenia miały lepsze życie.
Nie każdy potrafi żyć według jakichś norm moralnych, ale każdy ma uczucia. Nie każdy je okazuje, fakt. Cóż począć. Taki już ten los. Nikt nie wie, co będzie jutro, ale każdy może je uczynić lepszym.
