Twórczość Anny Rice

[niziołka]

Twórczość Anny Rice, zwykle kojarzona jest tylko z "Wywiadem z Wampirem" - książce, która dała jej największy rozgłos, przy okazji będącą także wstępem do Sagi o Wampirach. Jest ona jednak autorką dwóch sag - także mniej popularnej, ale przez to nie mniej świetnej serii "Godziny Czarownic" zawierającej także tomy "Lasher" i "Taltos", a także wiele pojedynczych książek. Tylko obydwie serie są ze sobą związane pojedynczymi postaciami (jak np.

Mona

) lub organizacjami - jak Talamasca, jednak wszystkie książki tworzą wspólną całość - poprzez styl pisarski autorki, a także poprzez schematy i typy postaci pojawiające się we wszystkich książkach.

Niesamowitą umiejętnością pani Rice jest umiejętność wciągnięcia czytelnika - jej książki rzadko mają poniżej 300 stron, ale czyta się je błyskawicznie. Dzieje się tam wiele, częste są dialogi, ale to jedna z nielicznych serii, w których opisy mnie nie odstraszały. Autorka ma arcymistrzowską zdolność opisywania w ten sposób widoków, smaków, zapachów i uczuć, że po przeczytaniu jej książek ma się wrażenie, że to wszystko odczuwa się intensywniej, co może brzmieć trochę dwuznacznie uwzględniając fakt, że w jej książkach częste i ważne są elementy związane z cielesnością i seksualnością*. Zapachy pachną lepiej, widoki wyglądają piękniej, potrawy smakują lepiej... A przecież jej książki nie są lekkie. Postacie z jej serii często są ponure, przytłoczone otoczeniem i wydarzeniami dookoła, jednak nie przekraczają granicy dobrego smaku - emo się bać nie musimy. Dodatkowo, taki styl pisarski jest tylko fantastyczną formą dla wciągającej treści - na fabule się nigdy nie zawiodłam, chociaż: (i tu dochodzimy do punktu drugiego)

Postacie kreowane przez Annę Rice są zawsze indywidualne, o bardzo bogatej psychice, jednak po przeczytaniu kilkunastu książek, ma się wrażenie, że niektóre cechy 'już gdzieś widziałem'. Na przykład:

prawie każda książka kręci się wokół nadnaturalnej postaci (lub człowieka o nadnaturalnych możliwościach)** zafascynowanego zwykłym człowiekiem (i przeciwnie), który ma za sobą ciężkie przeżycia. Zawsze ktoś jest fanem muzyki klasycznej, zawsze możemy liczyć na to, że któraś z postaci będzie bogata i będzie wykorzystywać to bogactwo do otaczania się przedmiotami związanymi ze sztuką, a także stylowymi meblami, zawsze przewijać się będzie podobny typ książek i filmów jako zainteresowanie bohaterów. Tam wszyscy mężczyźni są przystojni o charakterze gentelmana - i chociaż nie jednakowi, to wszyscy są spełnieniami kobiecych marzeń, tak samo kobiety - wszystkie piękne i zgrabne, różne - a jednak mające swoich ogromnych fanów wśród mężczyzn. Wszystkie postacie mają też korzenie w Europie, mieszkają tam lub odwiedzają nasz kontynent, prędzej czy później pojawia się też Nowy Orlean

. Opowieść dotycząca prawie każdej postaci ciągnie się zwykle przez lata, dziesięciolecia, stulecia... a czasem nawet tysiąclecia. Jednak to jest kolejna ze zdolności A.Rice - umieszczenie i splatanie ich tak, że wciągają i tworzą porządek, co w wypadku powieści szkatułkowych nie zawsze jest takie proste.

Spróbuję więc po ogólnym opisie jej twórczości opisać poszczególne sagi (lub pojedyncze książki):

"Kroniki Wampirów"

Jest to 10-tomowa saga rozgrywająca się przez tysiąclecia - od starożytnego Egiptu aż po czasy współczesne, zwiedzamy w niej z różnymi postaciami m.in. starożytny Egipt, starożytny Rzym, ziemie Celtów, średniowieczną Rosję, Francję w epoce oświecenia, oświeceniową i współczesną Amerykę i wiele, wiele innych.

Saga całościowo ma dosyć równy poziom i przetacza się przez nią wiele postaci, opowiada jednak przede wszystkim o Wampirze Lestacie, którego poznajemy od pierwszego tomu - "Wywiadu z Wampirem", jednak dopiero od tomu drugiego - "Wampir Lestat"(2) jest główną postacią. Kontynuacją tej części jest "Królowa Potępionych"(3), następny jest "Opowieść o Poszukiwaczu ciał"(4), "Memnoch Diabeł"(5), potem dopiero "Posiadłość Blackwood"(9) i "Krwawy Kantyk"(10). Pozostałe części poświęcone są innym wampirom - jako głównym bohaterom; "Wywiad z Wampirem"(1) i "Merrick"(6) są opowieściami o Louisie, "Wampir Armand"(7) o Armandzie (kto by się spodziewał... ), "Krew i Złoto"( - o Mariusie.

Wampiry wykreowane w tej serii mają specyficzne zdolności:

są wrażliwe na światło słoneczne, szybko może je spopielić, jednak im starsze (w wiekach, nie latach), tym mniej snu za dnia potrzebują i są tym wytrzymalsze na światło słoneczne. Niektóre z tych wampirów są wierzące, więc jak się można domyślić - krucyfiks nie działa. Czosnek, rzecz jasna, też nie. Są bardzo podatne na ogień, poza tym - zabić je może prawie tylko inny wampir, człowiek musiałby się naprawdę postarać. Z wiekiem są coraz wytrzymalsze i szybsze, coraz łatwiej się regenerują, budzą się w nich także nowe zdolności - oddziaływania na innych za pomocą samej siły woli - i to nie tylko urokiem... Z wiekiem też coraz bardziej przypominają posągi - ich skóra staje się twardsza i przypominają jej gładkością i chłodem marmur. Odczuwają pociąg do śmiertelników - przypominający im o radościach życia, o których łatwo zapomnieć po setkach lat.

Dla wampirów ogromne znaczenie ma ich człowieczeństwo.

Przemiana w wampira w książkach Anny Rice

następuje po tym, jak osoba przemieniona zostanie pozbawiona znacznej ilości krwi, po czym nakarmiona krwią wampira. Ciało wtedy umiera, przekształcając się w cierpieniach.

Ekranizacje - Książki Anny Rice doczekały się ekranizacji. Pierwsza z nich:

"Wywiad z Wampirem" na podstawie tomu pierwszego jest jedną z najlepszych (a może najlepszą?) ekranizacją, jaką widziałam. Trzyma się sensownie fabuły, przedstawia postacie tak, jak są opisane w książkach, prezentuje niesamowity klimat serii - łącznie ze świetną sceną

przebudzenia Louisa jako wampira, gdy obserwuje świat swoimi 'nowymi oczami'.

Dodatkowo, grają w nim sami znakomici aktorzy, jak Tom Cruise, Brad Pitt, Antonio Banderas i młodziutka Kirsten Dunst. Film jest naprawdę warty obejrzenia i do 'doprawienia' książką (którą najlepiej czytać, słuchając soundtracku z filmu autorstwa Elliota Goldenthala).

Druga ekranizacja to "Królowa Potępionych" mająca w założeniu być ekranizacją dwóch książek - "Wampira Lestata" i "Królowej Potępionych". Możecie sobie wyobrazić, jak potraktowana została fabuła, która w książkach wydawnictwa Rebis zajmuje 648 i 579 stron, a ściśnięta została w 98 minutach. Nie, nie zgadliście. Znacznie gorzej. Dość powiedzieć, że główny wątek kręci się wokół bliźniaczek, z których twórca postanowił wyciąć ze scenariusza jedną z sióstr. Jeśli wam jeszcze nie dosyć, dodajcie sobie w najlepszym wypadku średnią grę aktorską, koszmarne efekty specjalne, przerobienie postaci tak, że mogą żałować, że również nie zostały wycięte niczym w.w. bliźniaczka. Ogólnie rzecz biorąc - ekranizacja na poziomie serialu/filmu "Wiedźmin". Kto zainteresowany fantastyką, już zacznie egzorcyzmować wszystkie napotkane kopie filmu ;]

Nowe Kroniki Wampirów - jest to mini-seria, dodatkowa dla Kronik Wampirów - składa się tylko z dwóch tomów: "Pandory" i "Vittoria". Pierwsza łączy się z tomem "Krew i Złoto", druga - jest w sumie niezależną opowieścią, Historia Vittoria ma swój urok, jednak uważam ją za

najsłabszą ze wszystkich książek A.Rice, jakie przeczytałam. Co nie oznacza, że jest kiepska

Saga "Godzina Czarownic"(Witching hour) - "Historia Czarownic z Rodu Mayfair"

Krótki opis: Po długiej i ciężkiej chorobie umiera Deirdre Mayfair, dziedziczka głównej gałęzi rodu. Jej córka, adoptowana ze względu na chorobę matki przez dalszą gałąź rodziny - genialna neurochirurg dr Rowan Mayfair, wraz ze świeżo poznanym Michaelem Currym przybywają do Nowego Orleanu. Otrzymują tam spadek rodzinny - starą posiadłość, historię rodziny... I coś jeszcze, od wieków związane z obydwoma...

Ta saga ma w sobie coś magicznego. A.Rice nie tylko pokazuje w niej swoje arcymistrzowstwo w przedstawianiu opowieści szkatułkowej (1 tom jest o postaciach współczesnych, 2 i 3 - przede wszystkim o historii rodu, 4 - znów o współczesności). Historia nie tylko wciąga, ale i dzięki bogatym postaciom nie pozwala jednoznacznie zadecydować, co jest najlepsze - kto jest dobry, kto nie, czy ktoś podejmuje dobrą decyzję. Dodatkowo - umiejętność opisu starego domu i jego powolnego powrotu do doskonałości naprawdę działa na wyobraźnię. Trudno to opisać, to można tylko przeczytać.

Poza kilkoma tomami "Godzin Czarownic", kontynuacją są dwie części: "Lasher" i "Taltos".

Pojedyncze książki:

Skrzypce - książka opowiada o Trianie - niemłodej już kobiecie, która straciła już zbyt wiele osób - rodziców, córkę... A teraz także męża. Kobieta stara się nie pogrążać w rozpaczy - pomaga jej w tym dziwny, młody mężczyzna ze skrzypcami, który pojawia się ostatnio w okolicy. Początkowo poznajemy historię Triany, później - skrzypka, Stephena. Książka najbardziej ze wszystkich skupia się na muzyce, czytając ją - warto słuchać Beethovena czy Mozarta, by lepiej ją zrozumieć.

Sługa Kości - fascynująca lektura, pozwalająca w ciągu jednej książki przenieść się do 2,5 tysiąca lat w tył do Babilonii. Tam poznajemy Azriela, młodego chłopaka wyznaczonego do pomocy w obchodach święta Akitu - babilońskiego Nowego Roku połączonego ze zdaniem miasta-państwa pod opiekę władcy - Cyrusa Wielkiego. Coś jednak idzie nie tak i Azriel zostaje uwięziony w swoich kościach...

Wciągająca książka, która potrafi zainteresować starożytnym bliskim wschodem.

"Mumia - Ramzes Przeklęty" - do tej książki należy podejść z uśmiechem. Opowiada ona o archeologu, Lawrencie Statfordzie, który odkrywa mumię nazwaną "Ramzesem Przeklętym" i sprowadza ją do Anglii. Po drodze znalazca ginie, a znaleziskiem ma zaopiekować się jego córka, Julie. I nie byłoby to takie trudne, gdyby...

No właśnie, mumia nie ożyła i nie okazała się liczącym sobie 3,5 tysiąca lat faraonem Ramzesem II, który postanawia wrócić do Egiptu. Okazuje się oczywiście spełnieniem wszystkich marzeń kobiecych - przystojnym, dżentelmeńskim i tak dalej. A w Egipcie okazuje się, że nie ten jeden wybitny władca Egiptu ożył...

.

Krzyk w niebiosa - spośród wszystkich książek Anny Rice nie będącej elementem serii, ta jest zdecydowanie wisienką na torcie. Nie tylko w tej jednej nie ma zamieszanych sił nadprzyrodzonych, ale i jest zwyczajnie najlepsza. Ma najlepiej skonstruowane postacie, wydaje się najlepsza warsztatowo, najlepiej wchłanialna...

Opowiada przede wszystkim o XVIII-wiecznej Italii i rodzinie Treschich, która mieszka w Wenecji. Okazuje się, że młody Tonio Treschi, który właśnie zaczyna wchodzić w wiek młodzieńczy, dysponuje niesamowitym głosem. Jest to głos, który zdaniem wielu, między innymi przez Guido, kastrata, który stracił przez mutację głos - jest zbyt piękny, aby zniknąć... Co zaczyna mieć ogromne znaczenie, gdy umiera ojciec Tonia, doża Andrea Treschi i wraca jego starszy brat, Carlo.

Dopóki nie przeczytałam tej książki, opinia "Pisanie o muzyce, to tak jak tańczenie o architekturze" wydawała mi się rozsądna. Jednak po przeczytaniu tej książki zrozumiałam, że jednak da się pisać o muzyce. A jak się umie, to nawet powinno się.

Nie są to oczywiście wszystkie książki A.Rice - a tylko te, które zdążyłam przeczytać Jeśli przeczytałeś(-aś) jakieś inne - poleć lub odradź

* -

który to element wbrew pozorom sprawia, że twórczość A.Rice dostała łatkę literatury kobiecej. Dlaczegóż to? Ano dlatego, że miłość i pociąg między wampirami - prawie tylko rodzaju męskiego jest bardzo częsta. Co prawda dla wampirów wg. jej kreacji największą przyjemnością jest picie krwi i dzielenie się nią z innym wampirem, jednak to wielu zniechęca od początku

**

zwykle - wampir lub inny potężny nieumarły, czarownica/czarownik, duch

[BiancoNeri]

Zapomniałaś wspomnieć, że Pani Rice się nawróciła i nowych Wampirów nie będzie Gdzieś czytałem, że niektórzy uważają, iż ,,nawróciła się'', żeby czytelnicy znów o niej usłyszeli, bo jej książki słabo się sprzedawały. Ale jakoś nie chce mi się w to wierzyć. A jej najnowsza trylogia to:

Trylogia Chrystus Pan

1. 2005 Chrystus Pan. Wyjście z Egiptu (Christ the Lord: Out of Egypt)

2. 2008 Chrystus Pan. Droga do Kany (Christ the Lord: Road to Cana)

3. 2010 Christ the Lord: The Kingdom of Heaven (w przygotowaniu)

Chyba nawet sprawdzę co to, jak tylko znajdę te książki gdzieś w bibliotece. A może już ktoś czytał?

[niziołka]

Gdzieś czytałem, że niektórzy uważają, iż ,,nawróciła się'', żeby czytelnicy znów o niej usłyszeli, bo jej książki słabo się sprzedawały.

Nie sądzę. U niej zawsze widać było spore zainteresowanie tematem Boga i na 'ile Pismo Święte jest prawdziwe', co najlepiej widać w Memnochu Diable.

O trylogii o Chrystusie nie wspominałam, bo nie czytałam (jak i o kilku innych, których jeszcze nie mam przeczytanych, jak np. trylogii o Królewnie ;] ). O jej nawróceniu się również nie wspominałam, bo cały czas sobie wmawiam, że to plotka i prędzej czy później wróci do pisania Sagi